«همون که سر در سازمان ملل نوشتن آهان: بنی‌آدم اعضای یکدیگرند/که در آفرینش زیک گوهرند....»
پرسیدیم از کجا می‌دانید سردر سازمان ملل نوشته و شما پاسخ دادید: «همه این‌رو می‌دونن. این شعر خیلی قشنگه.»
من که این موضوع را در مدرسه از دبیر تاریخ شنیده بود، شما را نمی‌دانم و همیشه هم دوست داشته‌ام ندیده باور کنم که شعر سعدی آن‌جاست.
نمی‌خواهم تصویری از این مسئله ببینم فقط باور کرده‌ام که شعر سعدی آن‌جاست در یکی از اتاق‌های سازمانی که با اهداف انسانی، جهانی تأسیس شده است و از همه‌ی فرهنگ‌ها و ملت‌ها نمایندگانی در آن حضور دارند..
اما این روزها بسیاری ایستاده‌اند تا این مسئله را رد کنند. می‌گویند سازمان ملل با آن همه ساختمان متعدد اصلاً سر در مشخصی ندارد و عکسی هم از این شعر بر سردر سازمان ملل دیده نشده است.
مرکز سعدی‌شناسی هم وجود هرگونه لوح و یا سردری را با این اشعار از سعدی، در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک رد کرده است.
اما در بسیاری از منابع انگلیسی نوشته شده که این شعر بر در ورودی تالار ملل سازمان ملل در نیویورک نقش بسته است.
هم‌چنین شعر سعدی در فرشی که سال ۲۰۰۵ از سوی دولت ایران به فراخور سال رسمی سازمان ملل برای گفت‌وگوی تمدن‌ها به سازمان ملل اهدا شده، نقش بسته و در محل مناسبی در سازمان ملل آویزان شده است.
اما مهم نیست که این شعر بر سردر باشد یا در تالار ملل این سازمان! مهم این است که سعدی یک شاعر جهانی‌ست و تقریباً هر چهره‌ی فرهنگی بین‌المللی که می‌خواهد درباره‌ی انسانیت صحبت کند یاد این شعر سعدی می‌افتد. مثل مدیرکل سازمان یونسکو که در سخنرانی خود این شعر را برای حضار می‌خواند .
این شاعر جهانی است چون شعر «بنی‌آدم» در مجموعه پیام‌های فضاپیمای ویجر (مجموعاً پیام‌هایی به ۵۵ زبان) که برای فضاهای دوردست فرستاده شده، به‌عنوان پیام برگزیده انتخاب و ارسال شده است.
سعدی، سعدی است چه نامش بر سردر سازمان ملل باشد چه نباشد. البته از سال 1381 مرکز سعدی‌شناسی روز اول اردیبهشت را به نام روز سعدی نام‌گذاری کرده است و حالا در آستانه‌ی روز بزرگداشت این شاعر بزرگ هستیم.
خط: على اباذرى ابهر