این ناوشکن در طول عمر خود در عملیات‌های مختلفی از جمله درگیری مرزی در سال ۴۷ با کشور عراق، درگیری در جزایر سه‌گانه در سال ۵۳، حفاظت از آبهای سرزمینی در محدوده عملیاتی منطقه دوم دریایی بوشهر، حضور در هشت سال دفاع مقدس و حفاظت از منافع اقتصادی کشور در جزیره خارک شرکت داشته است.
این ناوشکن ۸۳.۳ متر طول و ۱۰ متر عرض دارد و ارتفاع آن تا عرشه اصلی ۲۳ متر بوده و ۱۱۳۵ تن وزن و سرعتی بالغ بر ۲۰ گره دریایی را داراست.
ناوشکن بایندر در طول هشت سال دفاع مقدس در تمام مأموریت‌های محوله، شرکتی فعال داشت و به دلیل اعمال تحریم‌ها علیه کشورمان با فرسودگی مواجه و در سال ۱۳۹۰ از ناوگان نداجا کنار گذاشته شد.
این ناو شکن با تلاش متخصصان نیروی دریایی ارتش تعمیر اساسی و بازسازی و خرداد سال ۱۳۹۲ مجددا به ناوگان نیروی دریایی ملحق شد.
در روند تعمیرات این ناوشکن، ۸ هزار قطعه بومی سازی، ۳۲۰۰ قطعه سرویس، ۲۵۰۰ قطعه معیوب تعویض، ۱۷۰ سامانه مورد تعمیرات اساسی و بیش از ۹۸ سامانه منصوب روی شناور بهینه‌سازی شد.
نصب و راه‌اندازی سیستم کنترل آتش سلاح‌های ناوشکن، نصب و راه‌اندازی توپ ۷۶ میلیمتری در پاشنه ناوشکن، نصب و راه‌اندازی توپ ۴۰ میلیمتر در سینه ناوشکن، نصب و راه‌اندازی سامانه پرتاپ موشک سطح به سطح نور و یکپارچه کردن سامانه کنترل آتش و سامانه سلاح از جمله مهمترین اقدامات انجام درحوزه بازدارندگی این شناور است.
همچنین نزدیک به ۶۰ تن فولاد دریایی این ناوشکن تعویض و در موتورهای اصلی این ناوشکن تعمیرهای اساسی صورت گرفته است.
- تاریخچه ناوشکن شهید بایندر
شناورهای کلاس بایندر که در رده بندی بین‌المللی تحت عنوان Corvette نامیده می‌شوند برای ایفای نقش کشتی‌های گشتی توپدار ساخته شدند.
اولین فروند از آنها بنابر اطلاعات منابع خارجی در ماه مِی ۱۹۶۴ وارد سازمان نیروی دریایی شد و سه فروند بعدی نهایتاً تا فوریه ۱۹۶۹ یعنی در حدود ۱۰ سال پیش از انقلاب اسلامی وارد خدمت شده و با نام های «نقدی»، «میلانیان» و «کهنمویی» نامیده شدند.
این شناورهای ۹۰۰ تنی که در حالت بارگیری کامل به ۱۱۳۵ تن جابجایی می‌رسند حدود ۸۴ متر طول، ۱۰.۱ عرض و ۳ متر آبخور دارند.
شناورهای رده بایندر از دو موتور ۵۲۵۰ اسب بخاری که به دو شفت متصل هستند نیرو گرفته و به بیشترین سرعت ۳۷ کیلومتر بر ساعت، برد ۳۸۴۰ کیلومتر با سرعت ۳۳.۳ کیلومتر بر ساعت و ۷۶۸۰ کیلومتر با سرعت ۲۲.۲ کیلومتر بر ساعت می‌رسند.
تعداد ۱۳۳ تا ۱۴۰ نفر خدمه این ناوها را تشکیل می‌دادند. یک دستگاه رادار جستجوی هوایی sps-۶c ساخت «وستینگهاوس» در باند D با برد حدود ۱۴۶ کیلومتر(در برابر یک جنگنده معمولی) و همچنین برای جستجوی سطحی نیز سامانه ای با برد ۴۶ کیلومتر در این شناورها نصب شده بود.
مهمترین تسلیحات ناوهای رده بایندر تا ۱۹۹۰ شامل این موارد بود که برخی از ابتدا و برخی بعد از ورود به ایران نصب و بکارگیری شدند: دو قبضه توپ ۳ اینچی(حدود ۷۶.۲ میلیمتر) از نوع MK۳۴ با برد ۸.۳ کیلومتر علیه اهداف هوایی و ۱۲ تا ۱۲.۸ کیلومتر در برابر اهداف سطحی با نواخت تیر ۵۰ گلوله در دقیقه یکی در سینه ناو(جلو) و دیگری در پاشنه(عقب)، یک قبضه توپ ۴۰ میلیمتری «بوفورس» دو لوله مستقر در نیمه عقبی ناو و در عرشه اول با برد ۵.۵ کیلومتر و برد نهایی ۱۰کیلومتر و نرخ آتش ۱۲۰ گلوله در دقیقه.