مخاطبان سینما بدلایل علمی رفتارشناختی و معناشناختی؛ علاقمند و یا حتی در برخی فرهنگ‌ها دلباخته‌ی سینمای ترسناک هستند.اگرچه ممکن است در ظاهر کسی مایل به افشای این علاقه نباشد.
از دلایل مهم این علاقمندی شاید کنجکاوی تماشاگر سینماگر مهمترین عامل در دیدن چنین فیلم‌هایی باشد. در ژانر ترسناک تماشاگر می تواند کنجکاوی خودش را ارضا نماید. از سویی چنین ارضای کنجکاوی می‌تواند همین تماشاگر را از هیجانات روزمره‌اش خالی نماید و حتی سبب سرخوشی روانی او نیز گردد.به هرحال اینها دلایلی است در پاسخ به این سئوال که چرا مخاطبان سینما از دیدن فیلم های ترسناک استقبال می‌کنند؟
ژانر ترسناک از همان روزهای اولیه ظهور سینما جای خودش را در ساخت و سازهای سینمایی محکم کرد. مهمترین آیتم‌ها در ژانر ترسناک سه ترکیب مجزا و یاجداگانه‌ی ترس، خشم و وحشت است که در مواقعی نفرت نیز می تواند موضوع اصلی داستان سینمایی باشد.
ژانر ترسناک به مانند ژانر علمی -تخیلی زیر مجموعه فراوان دارد.گاهی نیز ژانر ترسناک با ترکیب شدن با ژانر های دیگر(البته با محوریت ترس و وحشت) مبنای روایت یک فیلم سینمایی می‌شود. پس یک فیلم سینمایی مربوط به ژانر ترسناک می‌تواند حتی موضوع علمی تخیلی داشته باشد و یا حتی در ژانر تریلر نیز روایت داشته باشد.
با اینهمه قواعد این ژانر فراگیر می‌گوید فضای فیلم باید کابوس‌گونه باشد و هرچه بیشتر و موثر تر باعث گردد تا مخاطب عمیقا درگیر ترس ناخودآگاه قرار بگیرد.
در این راستا در فیلم ترسناک مستقل یا ترکیبی؛ نورپردازی پرکنتراست می باشد و محیط رمزآلود و بشدت ناشناخته جلوه‌گری می کند. در این باره برخی نمونه فیلم‌هایی که پیش از این در سرویس سینمایی همشهری آنلاین مورد نقد و بررسی قرار گرفته‌اند را ببینید:
یک نکته مهم دیگر ابزار سازی در فیلم ترسناک است.گاهی یک موضوع ترسناک و ناشناخته به سبب قوت داستان می‌تواند کل عناصر روایی فیلم را تشکیل دهد. و گاهی وجود مثلا یک هیولا ترس را به سراسر داستان منتقل می‌کند. در این راستا عده‌ای اعتقاد دارند باید ژانر مستقلی به نام هیولایی را از ژانر ترسناک منفک کرد چراکه برخی از قواعد ژانر ترسناک می‌تواند در ژانر هیولایی لحاظ نگردد.بر این اساس در مجله ژانر؛ گونه‌ی هیولایی را مجزا تعریف خواهیم کرد.
جا افتادن ژانر ترسناک در سینمای اروپا و سپس در آمریکای دهه ۲۰، به احتمال زیاد مدیون سبک اکسپرسیونیسم آلمان است. در این باره عمده کارشناسان و تاریخ نگاران سینمایی اتفاق نظر دارند.
سبک اکسپرسیونیم بشدت به عوامل صحنه متکی بود.نورپردازی غیرمتعارف و بشدت تیره و تار و گرفتن کلوزآپ‌های متعدد از شخصیت اصلی ماجرا و فضای رازآلود آیتم های اصلی سبک اکسپرسیونیسم بود که با تکیه بر موضوعات انتزاعی داستانش را روایت می کرد.
سینمای ترسناک در اروپای دهه ۲۰ از این سبک فیلمبرداری بر اساس مکتب اکسپرسیونیسم فراوان بهره برد و در این زمینه سینمای آلمان پیشگام بود و پس از آن فیلمسازان سینمای آمریکا با مهاجرت فیلمسازان به نام آلمانی روش‌های آنان را در ساخت و ساز این ژانر فراگرفتند.
در فیلم‌های ترسناک اولیه نظیر دفتر کار دکتر کالیگاری؛ ترس انسان از انسان مطرح بود. بعد ها این سبک و سیاق با کارگردان مولفی نظیر آلفرد هیچکاک و در فیلم معروف روانی محصول ۱۹۶۰ و استنلی کوبریک در فیلم درخشش محصول ۱۹۸۰دارای معنا و تبصره‌های به روزی گردید.
در سینمای ترسناک کنونی جدا از فیلم‌های ترکیبی، زیرمجموعه‌ی این ژانر شامل چندین دسته شده‌اند که تریلرهای روانشناسانه و موضوعات ترسناک دارای خونریزی مورد اقبال تماشاگران قرار دارند.
فیلم‌هایی مانند دفتر کار دکتر کالیگاری؛ روانی،درخشش، مه، پرندگان، دکتر جکیل و مستر هاید و جن گیر از جمله معروفترین فیلم‌های ترسناک تاریخ سینما به شمار می‌آیند.