به گزارش مهر، علی خادم حسینی - مدیر بخش تحقیقات نوآوری‌های زیست مواد در بیمارستان زنان و بریگهام آمریکا گفت: مهندسان گام‌های مهمی را در ساخت بافت مصنوعی پیچیده مانند بافت کبدی، قلبی و ریوی برداشته‌اند با این حال، خلق رگ‌های خونی مصنوعی که بتواند اکسیژن و مواد مغذی را به این بافت‌ها برساند، چالش مهمی در مهندسی بافت بوده است.
وی افزود: اکنون تلاش کرده‌ایم با ارائه راهبرد منحصر به فردی برای عروقی سازی ساختارهای هیدروژلی به این چالش بپردازیم؛ اقدامی که پیشرفت‌های به دست آمده در فناوری چاپ زیستی سه بعدی و زیست مواد را ترکیب می‌کند.
خادم حسینی و همکارانش نخست از یک زیست چاپگر سه بعدی برای ساخت الگوی فیبر آگارز ( مولکولی که به طور طبیعی از قند مشتق می‌شود) به عنوان قالبی برای رگ‌های خونی استفاده کردند.
آنها این قالب را با یک ماده ژلاتین مانند به نام هیدروژل پوشش داده و سپس این قالب را از طریق فرایندی به نام فوتوکراس لینک تقویت کردند.
این پژوهشگر ایرانی گفت: راهبرد ما شامل چاپ رشته‌های آگارز است که کانال رگ‌های خونی را می‌سازند.
وی ادامه داد: اما آنچه که در مورد راهبرد ما منحصر به فرد است این است که قالب‌های فیبری چاپ شده، آن قدر محکم هستند که می‌توان به منظور شکل دادن کانال‌ها، آنها را به طور فیزیکی برداشت.
به گفته خادم حسینی، این فرایند نیاز به حل کردن لایه‌های قالب را از بین می‌برد؛ اقدامی که برای سلول‌هایی که در ژل اطراف به دام می‌افتند مطلوب نیست.
خادم حسینی و همکارانش توانستند شبک های میکروکانالی بسازند که ویژگی‌های معماری مختلفی را از خود نشان می‌دهد.
آنها توانستند به طور موفقیت آمیزی این میکروکانال‌های عملکردی و قابل تزریق را درون گستره وسیعی از هیدروژل‌های معمولی مانند ژلاتین methacrylate یا هیدروژل‌های برپایه پلی اتیلن گلیکول در غلظت‌های مختلف تعبیه کنند.
به این ترتیب شکل گیری موفق لایه‌های تکی اندوتلیال را درون کانال‌های ساخته شده نیز به دست آمد.
در آینده فناوری می‌توان از چاپ سه بعدی برای ساخت بافت‌های قابل پیوند سفارشی به هر بیمار یا خارج از بدن برای ساخت داروهایی بی خطر و موثر استفاده کرد.