در ظاهر مدعی ارزشگرایی و دفاع از عفاف‌اند، اما برای اعتراض به بد حجابی، آلبوم‌های متعددی از بدحجابان منتشر می‌کنند تا به مخاطبان بفهمانند که این، خیلی منکر است! مثالِ چنین رفتارهایی متأسفانه در حوزه سیاسی و سطح رسانه‌های عمومی نیز فراوان است. ارتکابِ خلاف شرع، برای رسوا کردنِ رفتارهای خلاف شرع ... بگذریم.
علت بدحجابی چیست و مقصران چه کسانی هستند؟ آیا با چنین نگرشی و روشی مشکل حل می‌شود؟ آیا اگر ساپورت غیرقانونی شود (!) عملاً قادر به اجرای این قانون هستیم و این قسم پوشاک از سطح جامعه برچیده می‌شود؟ بدحجابی بد است اما دروغ و تهمت، بلیتِ یکسره به جهنم است. آیا احدی از مسئولان تا کنون به خاطر دروغ و تهمت از مجلس کارت زرد گرفته است؟
به خاطر ساپورت پوشیدنِ «برخی»، به وزیر کشور که یک «مرد» است، کارت زرد دادند. وزارت او یکی از 22 دستگاه متولی موضوع است و اصولاً فرهنگی هم نیست. به مسائل و موقعیت کشور و نیز واحدهای سیاسی همجوار نگاه کنید. اولویت این است که وقت آقای وزیر کجا صرف شود؟ امنیت مرزها و مبارزه با قاچاق یا ساپورت؟!
پاسخ این سوال‌ها هم از نظر علمی و هم تجربی روشن است و اینجا مجال آن نیست. بدتر از پدیدۀ بدحجابی، همین نمایش تصاویر فوق در مجلس بود. یاد یکشنبه‌ای افتادم که رئیس جمهور سابق با ژست قاهر و افشاگر، تصاویرِ پنهان ضبط شده‌ای از برادر رئیس مجلس را از همین مانیتورها پخش کرد و البته مقهور از «خانه ملت» بیرون رفت ... هر دو کار ریشه در یک تفکر دارد. اشتباه است و پر هزینه. نتیجه عکس می‌دهد. دلواپسی، اگر واقعی باشد، با بی‌تدبیری و جنجال و برندسازی از منکرها رفع نمی‌شود. و اگر نباشد که؛ نقطه، سر خط!
سه‌شنبه، روز تلخی بود. تصاویری که رسانه‌ها از این موضوع منتشر کرده‌اند حکمت‌خیز و عبرت‌آموز است. من اینجا و این صفحه را شایسته انعکاس این تصاویر نمی‌دانم. قریب به اتفاق نمایندگان محترم مجلس فرهیخته و کاردانند. نمی‌دانم دکتر لاریجانی چقدر در جریان این بخش‌ها و روندها در مجلس است. آیا هر صوت و تصویری از «خانه ملت» قابل پخش است؟
چند درصدی از بانوان در چند خیابان ساپورت پوشیدند؛ «ساپورت» در خانه ملت بِرَند شد! در آینده خواهیم دید که عریان کردنِ دلواپسی‌ها به این شیوه و در منظر افکار عمومی آیا بساط ساپورت‌فروش و ساپورت‌پوش را جمع می‌کند، یا سفره‌شان را گسترده‌تر می‌کند.
ماه خدا پیش رو است. ماه قرآن که کتابِ رستگاری است. و ماه شهیدی که قرآنِ ناطق است. شب شهادت او تا صبح قرآن به سر می‌گیریم. هم او استخوان در گلو و خار در چشم نهج‌البلاغه‌ای به یادگار گذاشت تا «کتاب قانون» برای نگرش و رفتار فردی و جمعیِ ما باشد. و عهدنامه‌ای به مالک نوشت تا میثاق ما در برخورد با زیر دستان و مردمان، دوستان و دشمنان باشد. آیا هست؟!
- منبع: خبرآنلاين