مودیانو از چهره‌های نوجوی ادبیات مدرن فرانسه شناخته می‌شود که آثارش هم تحسین منتقدان ادبی را برانگیخته و هم خوانندگان فراوان دارد. او جایزه گنکور در سال ۱۹۷۸ و جایزه بزرگ آکادمی فرانسه برای ادبیات در سال ۱۹۷۲ را برنده شده است.
مودیانو در سال ۲۰۱۲ نیز موفق به کسب جایزه دولتی اتریش برای ادبیات اروپا و در سال ۲۰۱۰ برنده جایزه دل دوکای انستیتوی فرانسه را برای یک عمر تلاش حرفه‌ای خود شد.
مودیانو از نویسندگان پرکار به شمار می‌رود و برخی از کارهای او به فیلم نیز برگشته است. در سالهای اخیر رمان‌های "میدان اتوال"، "در کافه جوانی گمشده" و "افق" از این نویسنده منتشر شده است.
از مودیانو چند کتاب به زبان فارسی نیز منتشر شده است که از جمله آنها می‌توان به رمان بیراه اشاره کرد که از سوی نشر فرهنگ آرش و با ترجمه آرش نقیبیان منتشر شد.این کتاب بی‌گمان مهم‌ترین رمان پاتریک مودیانوست و برای اولین‌بار به فارسی ترجمه شده است. رمان «بیراه» در سال 1972 برنده‌ی جایزه‌ی بزرگ آکادمی فرانسه شده و تا امروز به 30 زبان ترجمه شده است.
مودیانو رمان‌نویسی است با اندیشه‌های عمیق فلسفی و هستی شناختی. او در رمان « بیراه» که فلسفی‌ترین رمانش محسوب می‌شود، درباره‌ی دو مقوله‌ی هویت و حافظه کنکاش می‌کند. بیش‌تر قهرمانان آثار مودیانو از اختلال شخصیت و هویت رنج می‌برند.
رمان افق نیز با ترجمه حسین سلیمانی‌نژاد از سوی نشر چشمه و با خرید حق کپی رایت از ناشر فرانسوی به بازار کتاب ایران عرضه شد. سلیمانی‌نژاد پیش از این رمان تصادف شبانه همین نویسنده را برای نشر چمشه برگردان فارسی کرده بود.
رمان‌های بلوارهای کمربندی و محله‌ی گمشده نیز با ترجمه اصغر نوری از سوی انتشارات افراز منتشر شد.
خیابان بوتیک‌های خاموش نیز دیگر کتابی است که از این نویسنده به زبان فارسی و با ترجمه مرحوم ساسان تبسمی ترجمه و از سوی نشر افراز به بازار کتاب عرضه شد.
مرا نگین کوچولو می‌نامیدند با ترجمه ناهید فروغان نیز از سوی نشر اختران به بازار کتاب راه یافت.
به نوشته اصغر نوری یکی از مترجمان آثار مودیانو:«دنیای داستانی مودیانو به عذاب‌ها و سئوال‌هایی می‌پردازد که در کودکی او ریشه دارند: نگرانی از ترک شدن، جذابیت دنیای تجارت‌های سیاه و غیرقانونی، میل به نفوذ در دل معماها و دست یافتن به محرک‌های رمزآلودی که باعث می‌شوند انسان‌هایی که به ظاهر رو در روی یکدیگرند، باهم ارتباط برقرار کنند. دو مسئله‌ی مهم به این درون‌مایه‌ها اضافه می‌شود: بی‌ریشه بودن و احساس تنهایی؛ از این رو، نوشتار مودیانو قلمرویی یگانه را به تصویر می‌کشد، تنها سرزمینی که نویسنده می‌تواند در آن متجلی شود.»
او برنده جایزه یک میلیون و صد‌هزار دلاری نوبل ادبیات سال ۲۰۱۴ شد.