پزشکان تاکنون برای پیوند قلب بر قلبهای در حال تپش از اهداکنندگانی که مرگ مغزی آنها اعلام شده بود، تکیه داشته‌اند و اغلب اندام‌های برداشته‌شده را روی یخ می‌گذارند و به سرعت به گیرندگان پیوند می‌رسانند.
اما به گزارش خبرگزاری فرانسه بیمارستان سنت وینسنت سیدنی با همکاری انستیتوی پژوهش قلبی ویکتور چانگ تکنیکی را ابداع کرده‌اند که با آن می‌توان قلب‌هایی را برای ۲۰ دقیقه ساکن بوده‌اند، احیا کرد و ضربان انها را حفظ کرد و به بیمار پیوند کرد.
به گفته آنها این شیوه جدید یک «تغییر پارادیمی» در پیوند اعضا ایجاد خواهد کرد.
تا به حال سه نفر به این شیوه پیوند قلب شده‌اند، و دو نفر از آنها در شرایطی مناسب در حال بهبود یافتن هستند و سومین نفر که اخیرا پیوند شده است هنوز به مراقبت ویژه نیاز دارد.
کومود دیتال، جراح و استادیار در دانشگاه نیو ساوث‌ویلز در سیدنی گفت: «فقط سه نفر در جهان به این شیوه پیوند شده‌اند.»
او افزود: «ما می‌دانیم که قلب در طول زمان معینی مانند سایر اندامها، قابل احیاِ و دوباره به کار انداختن است، و فقط اکنون است که توانسته‌ایم این کار را به شیوه‌ای انجام دهیم که قلب از تپش‌اقتاده را بتوان بوسیله تیم پیوند دوباره به کار انداخت، به ماشین متصل کرد تا جراحان بتوانند آن را پیوند بزنند.»
این تکنیک شامل انتقال قلبهای اهدایی به ماشین‌هایی پرتابل به نام «جعبه قلب» (heart in Box) است که اندام پیوندی در یک محلول نگهدارنده در آنها قرار می‌گیرد، احیا می‌شود و گرم نگهداشته می‌شود.
پیتر مک‌دونالد مدیر بالینی واحد پیوند قلب بیمارستان سنت‌وینسنت در این باره گفت که احتمال این موارد پیوند، نخستین پیوندهای قلب از دهه ۱۹۶۰ تاکنون باشد که اندام‌های مورد استفاده در آنها قبلا از تپش افتاده بودند. از آن هنگام فقط سه پیوند قلب از تپش‌افتاده بر روی کودکان انجام شده است.
او گفت: «از هنگام انجام نخستین موارد پیوند قلب در دهه ۱۹۶۰ تاکنون هیچ مورد پیوند قلب در بزرگسالان از اهداکنندگان DCD (اهداشده پس از مرگ گردش‌خونی) انجام شده است.»
همچنین همه موارد قبلی مربوط به اهداکنندگان و گیرندگانی می‌شد که در یک بیمارستان بستری بودند.
او گفت: «ما تکنیکی را ایجاد کرده‌ایم که به امکان می‌دهد ابتدا قلب به دست‌آمده از یک اهداکننده DCDرا احیا کنیم و بعد می‌توانیم قلب را از بیمارستانی که اهدای عضو در آن انجام گرفته است به بیمارستان سنت‌وینست منتقل کنیم تا پیوند به اهداکننده در آنجا صورت گیرد.»
او گفت: «پیش از این هیچکس چنین کاری را با یک قلب DCD انجام نداده است.»
پیوند اندام‌های دیگر بدن مانند کلیه‌ها، کبد و ریه‌ها در وضعیت DCD هم اکنون به طور گسترده‌ای انجام می‌شود.
تجربیات بر روی حیوانات آزمایشگاهی در طول دو دهه گذشته نشان داده است که به طور تئوریک می‌توان قلب را ۱۵ تا ۲۰ دقیقه پس از توقف ضربان‌هایش دوباره احیا کرد. اما پزشکان استرالیایی حتی در صورت امکان‌پدیر بودن انجام عمل مشابهی را بر روی قلبهای انسان، با چالش ارزیابی مناسب بودن قلبهای اهدایی و حفظ کردن آنها تا زمان رسیدن به گیرنده روبرو بودند.
آنها این مشکل را با سیستم «جعبه قلب» - ساخته شده در آمریکا - حل کردند که حاوی یک محلول خاص نگهدارنده است که قلب حفاظت و احیا می‌کند و امکان ارزیابی آن را هم می‌دهد. اندام اهدایی به یک مدار استریل متصل می‌شود که آن را گرم و در حال تپش نگه می‌دارد، و به این ترتیب می‌توان بر برخی از نقائص سیستم کنونی نگهداری با سرد کردن قلب پیوندی روی یخ غلبه کرد.
پزشکان استرالیایی همچنین توانستند قلبهای اهدایی بیش از ۳۰ دقیقه پس از «مرگ گردش‌خونی» احیا کنند، و به این ترتیب با این شیوه جدید دقایق حیاتی ضافی برای برداشت و احیای قلب در اختیار جراحان قرار می‌گیرد.
باب گراهام مدیر عامل انستیتوی ویکتور چانگ استرالیا در این باره گفت می‌توان احیا شدن قلب را در این ماشین پورتابل که قلب پیوندی در آن به یک مدار مایع استریل متصل می‌شود تا گرم و در حال تپش باقی بماند، مشاهده کرد.
او گفت: «شما دقیقا می‌بینید که قلب دوباره شروع به تپیدن می‌کند.»
گراهام گفت محلول نگهدارنده مورد استفاده در این کنسول امکان مقاومت بیشتر قلب در برابر آسیب ناشی از توقف ضربان و محروم شدن از اکسیژن را فراهم می‌کند.
به گفته او این تکنیک به جراحان در استرالیا- که مرگ در آنجا به عنوان مرگ مغزی تعریف می‌شود- امکان خواهد داد که شمار پیوندهای خود را ۲۰ تا ۳۰ درصد افزایش دهند.
او گفت: «همچنین این شیوه به ما امکان می‌دهد دریابیم که آیا این قلب ارزش پیوند کردن را دارد یا نه، زیرا می‌توان کارکرد آن را روی این کنسول پیش از پیوند زدنش ببینیم.»
به گفته او در کشورهایی که تعریف مرگ، مرگ قلبی است، نیز این شیوه جدید می‌تواند تاثیرات بزرگی در پیوند ایجاد کند.
او گفت: «این تکنیک جدید بالقوه باعث تحول در پیوند قلب در کشورهایی مانند ژاپن، ویتنام و سایر جاهایی می‌شود که تعریف مرگ در آنها، مرگ قلبی است نه مرگ مغزی.»
میشل گربیلاس،زن ۵۷ ساله استرالیایی یونانی‌تیار مقیم سیدنی نخستین بیماری بود که یکی از سه قلب پیوندی با این روش را دریافت کرد. او گفت پیش از این عمل خیلی بدحال بوده است، اما اکنون احساس می‌کند که «اصولا شخص متفاوتی شده است.»
دومین گیرنده، یان دامن، نجار ۴۳ ساله اهل سیدنی که چند سال پیش دچار «کاردیومیوپاتی به دنبال التهاب ویروسی قلب» تشخیص داده شده بود، نیز نیز دو هفته پیش جراحی شد. او هم گفت احساس فوق‌العاده‌ای دارد.