سرنوشت ایستگاه فضایی میر به گردانندگان ایستگاه فضایی بین‌المللی نشان داده‌است که پیش از پایان عمر مفید این ایستگاه به فکر جایگزینی برای آن باشند.
از طرف دیگر بدون شک فناوری‌های فضایی درحال پیشرفت هستند و در آینده‌ای نزدیک (آن‌طور که گفته‌شده در سال2020) پای انسان به مریخ هم می‌رسد. پس به این ترتیب رفت‌وآمد به ماه هم ساده‌ترمی‌شود.
اما هرچه که سفرهای فضایی ساده‌تر می‌شوند، مسئله تامین مایحتاج مسافران فضایی، اعم از فضانوردان و فضاگردان مهم‌تر می‌شود. مهمترین مسئله شاید تامین آب و اکسیژن لازم باشد. برای همین به نظر می‌رسد که با فناوری‌های فعلی، ساختن پایگاه در ماه بر ساختن ایستگاهی در مداری بین ماه و زمین اولویت داشته باشد.
از یک طرف استقرار امکانات روی ماه و انجام عملیات‌های ترمیم و به‌روز رسانی ساده‌تر و امن‌تر است و از سوی دیگر روی ماه منابع عظیمی وجود دارد که نه‌تنها می‌تواند مایحتاج مسافران فضایی را تامین کند، بلکه شاید بتوان از آنها استفاده‌های ثانویه‌ای کرد.
تلسکوپ فضایی هابل، علاوه‌بر توانایی رصد در طول موج‌های مرئی، می‌تواند در طول موج‌های زیرسرخ و فرابنفش هم کنکاش کند. به‌این ترتیب می‌توان از ابزارهای طیف‌سنجی این تلسکوپ برای پیداکردن معادنی استفاده کرد که مواد لازم را برای تامین مایحتاج مسافران فضایی داشته‌باشد.
معادنی که سنگ‌هایی داشته باشند که بتوان با تجزیه آنها اکسیژن و هیدروژن تامین کرد در اولویت هستند. با استفاده از انرژی خورشید و تبدیل آن به الکتریسیته می‌توان اکسیژن و هیدروژن از این سنگ‌ها استخراج کرد و به‌این ترتیب، انرژی خورشید را در آنها ذخیره کرد.
علاوه‌بر این که مقداری از این اکسیژن به مصرف می‌رسد، می‌توان در مواقع تاریکی هم از این اکسیژن و هیدروژن در پیل‌های سوختی استفاده کرد و انرژی پایگاه را تامین نمود. در ضمن پسماند پیل سوختی آب هست که می‌توان از آن برای آشامیدن و شستشو استفاده کرد.
یکی از مهمترین فواید استقرار چنین پایگاهی در ماه این است که به دلیل وجود منابع غنی در ماه می‌توان از آن به عنوان پایگاهی برای حمایت از سایر پروژه‌های فضایی استفاده کرد. این پایگاه می‌تواند ضمن تامین قطعات، سوخت، آب و اکسیژن لازم برای سفرهای فضایی، مکان مناسبی هم برای پرتاب باشد. هم اکنون از دو پایگاه اصلی پرتاب‌های فضایی، یکی در کیپ‌کاناورال فلوریدا در ایالات متحده است و دیگری در بایکونور قزاقستان.
اما جو زمین یکی از موانع جدی در مقابل پرتاب‌های فضایی است و مقدار زیادی از انرژی و سوخت راکت‌های فضایی صرف این می‌شود که فضاپیما از لایه غلیظ جو عبور کند. بسیاری از حوادثی که منجر به نابودی فضاپیماها شده، ریشه در همین مسئله داشته‌است. برای همین ساخت یک پایگاه پرتابی در ماه که جو بسیار رقیقی دارد مناسب به‌نظر می‌رسد.
درحال حاضر تلاش ناسا برای مکان‌یابی برای ساخت چنین پایگاهی در ماه با استفاده از تلسکوپ هابل ادامه دارد و شاید در آینده نزدیک، پس از ساخت این پایگاه بتوان شاهد نخستین مسافرت انسان به ماه در قرن بیست‌ویکم و پس از حدود 40 سال از آخرین ماموریت آپولو به ماه برای انجام مقدمات استقرار چنین پایگاهی در ماه بود.