براساس گزارش گيزمگ، اين لايه محافظ كه توسط دو كاوشگر ناسا كشف شدهاست، لايه‌اي طبيعي است كه از زمين و ماهواره‌هاي نزديك زمين در برابر الكترون‌هاي مرگبار به شدت محافظت مي‌كند.
اين لايه محافظ در ميان كمربند ون‌الن كشف شدهاست، ون‌الن متشكل از دو منطقه تشعشعي شبيه به دو دونات متورم است كه منبسط و منقبظ شده و تغيير حالت مي‌دهد و حتي تحت بمباران تشعشعات خورشيدي از يكديگر جدا شده و دوباره پيوند مي‌خورند. اين لايه كه توسط ذرات بارداري ايجاد شده‌اند كه ميدان مغناطيسي زمين آنها را به خود جذب كرده، در سال 1958 توسط اولين كاوشگر فضايي آمريكا، اكسپورر يك كشف شدهاست.كمربند دروني وسعتي برابر 650 تا 9 هزار و 500 كيلومتر و كمربند بيروني وسعتي برابر 1200 تا 58 هزار كيلومتر دارد.
اين كمربند از فضانوردان و ماهواره‌ها در برابر تشعشعات مرگبار كيهاني محافظت مي‌كند. همچنين دانشمندان اين كمربند را به دقت زير نظر دارند زيرا انبساط ناگهاني آن مي‌تواند به ماهواره‌هاي مدار پاييني زمين آسيب وارد كند و براي ماموريت‌هاي فضايي سرنشين‌دار خطر‌ساز شود.
خطرناك‌ترين اين تشعشعات كيهاني الكترون‌هاي مرگبار فوق سريع هستند كه مي‌توانند به سرعت به مدارهاي الكترونيكي و بافت اندام‌هاي بدن موجود زنده آسيب وارد‌كنند.
موضوع عجيب براي دانشمندان اين بود كه اين كمربند نسبت به آنچه از ابتدا تصور مي‌شد، بهتر عمل مي‌كند. لبه داخلي اين كمربند خارجي به‌جاي اينكه به سوي اتمسفر زمين كشيده‌شود، روي خطي صاف در فاصله 1200 كيلومتري از زمين قرار گرفته و فضايي را ميان كمربند داخلي و خارجي ايجاد كرده‌است. دانشمندان اين حد‌فاصل را ديواري شيشه‌اي تشبيه مي‌كنند كه اجازه نفوذ را به الكترون‌هاي مرگبار نمي‌دهد.
اين مرز پس از 20 ماه مطالعه دو كاوشگر ون‌الن ناسا كه در آگوست سال 2012 به فضا پرتاب شده‌اند، كشف شدهاست. محققان دانشگاه كلرادو با بررسي اطلاعات به دست آمده از مطالعات اين دو كاوشگر، دريافتند اين لايه محافظ جديد به شكل پلاسماسفر است، ابري از ذرات سرد باردار كه از لايه‌هاي بالايي اتمسر زمين در ارتفاع 965 كيلومتري آغاز شده و لبه خارجي كمربند ون‌الن امتداد يافته‌است.
به گفته دانشمندان الكترون‌هاي فوق‌سريع با اين لايه واكنش داده و رانده مي‌شوند. اگرچه انرژي الكترونها به اندازه‌اي است كه مي‌توانند به اين لايه نفوذ كنند، در عوض اين لايه باعث مي‌شود الكترونها با سرعت 160 هزار كيلومتر بر ساعت به دور زمين بچرخند.
از ديگر اسنادي كه گواه وجود اين لايه محافظ هستند، ناتواني اين لايه در برابر تشعشعات شديدي از قبيل شعله‌هاي خورشيدي بزرگ است. در اين شرايط تشعشعات باعث فرسودن لايه محافظ شده و الكترونها را به درون هل مي‌دهد، اما اين نشت عمر بسيار كوتاهي دارد كه نشان‌دهنده قدرت و عملكرد بالاي اين لايه محافظ است.