اما یک بررسی جدید و چندین تحقیق مشابه این سؤال را درباره لباس‌های تنگ یا چسبان ورزشی مطرح می‌کند که آیا آنها واقعا آنگونه که انتظار می‌رود عمل می‌کنند و به افراد کمک می‌کنند بهتر ورزش کنند و اگر اینطور است دلیلش خود لباس است یا انتظارات فرد.
ایده‌ای که در پوشیدن لباس‌های چسبان در هنگام ورزش به اندازه کافی عقلانی است. ابیجیل استیکفورد، پژوهشگر پست‌دکتری در مؤسسه پزشکی ورزش و محیطزیست مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس در دالاس گفت: «این لباس‌ها موجب افزایش جریان خون و در نتیجه افزایش حمل اکسیژن می‌شوند، و به این ترتیب موجب افزایش بهبود عملکرد ورزش می‌شوند.»
همچنین این لباس‌ها موجب بهبود حس عمقی می‌شوند، که حس یک نفر درباره چگونگی قرار گرفتن بدنش در فضا است. از لحاظ نظری، حس عمقی بهتر، دست‌کم موجب بهبود کارایی حرکات و کاهش تعداد ماهیچه‌های فعال می‌شود و در نتیجه ورزش را کمتر خسته‌کننده می‌کنند.
علاوه بر این به نظر می‌رسد این لباس‌ها موجب کاهش خستگی و درد حاصل از ورزش می‌شوند و این کار را از طریق فشار به ماهیچه‌ها و ماساژ آنها و همچنین افزایش جریان خون به ماهیچه‌ها انجام می‌دهند که موجب پاک کردن مواد بیوشیمیایی زائد حاصل از ورزش می‌شود.
اما شواهدی که این فواید را تأیید کنند، افواهی بوده‌اند.
دکتر استیکفورد و این ماه در The International Journal of Sports Psychology and Performance منتشر شد، دکتر استیکفورد و که در هنگام انجام این تحقیق دانشجوی دکتری دانشگاه ایندیانا بلومینگتون تصمیم گرفت که تست ساده‌ای را روی لباس‌های چسبان انجام دهند.
او این بررسی را روی ۱۶ مرد دونده انجام داد که بعضی از آنها همیشه هنگام ورزش لباس تنگ می‌پوشیدند و بیشتر آنها تا قبل از این، موقع ورزش لباس تنگ نپوشیده بودند. او به دوندگان یک پایشگر و ماسک تنفسی داد که متغیرهایی مانند راه رفتن و میزان اکسیژن دریافتی را اندازه می‌گرفت. سپس آنها شروع به دویدن در سه سرعت تردمیل کردند. سپس این لباس‌های چسبان را از ساق پا درآوردند و دوباره تست تردمیل را تکرار کردند.
دکتر استیکفورد گفت انتظار می‌رفت این لباس‌های تنگ موجب کاهش مصرف اکسیژن و افزایش کارایی بیومکانیکی شوند.
اما اینگونه نشد. از لحاظ آماری هیچ تفاوت قابل توجهی در کارایی دویدن یا بیومکانیکی در پوشیدن یا نپوشیدن لباس تنگ دیده نشد.
دکتر استیکفورد گفت: بر اساس نتایج این بررسی، لباس چسبان در محل ساق پا موجب بهبود خستگی بعد از دویدن نمی‌شود.»
سایر بررسی‌ها در مورد لباس‌های چسبان نیز نتایج مشابهی نشان دادند. برای مثال بررسی جالبی در سال ۲۰۱۳نشان داد شلوارک‌های تنگ، جریان خون را بعد از ورزش به ماهیچه‌ها افزایش نمی‌دهند. دانشمندان پی بردند ورزش خودش موجب افزایش جریان خون به ماهیچه‌ها بعد از ورزش می‌شود و شلوارک تنگ نه تنها این جریان را تقویت نمی‌کند، بلکه میزان خونی که به ماهیچه‌های عمقی‌تر می‌رسد را کاهش می‌دهد.
اما هنوز سایر بررسی‌ها موافق فشار حاصل از لباس‌های چسبان هستند. برای مثال یک مقاله مروری از 30 بررسی درباره اثرات پوشیدن لباس تنگ در عملکرد ورزش نشان می‌دهد که لباس‌های تنگ به عملکرد ورزشی و بازیابی توان فرد بعد از ورزش کمک می‌کنند، شامل ورزش‌هایی از جمله بسکتبال و دوومیدانی است که نیازمند دو سرعتی و پرش هستند.
بنابراین اینکه واقعا تاثیر این لباس‌ها چیست، دقیقا مشخص نشده است و شاید به باور ذهنی افراد درباره آنها هم مربوط باشد. بیلی اسپرلچ، استاد علوم ورزشی دانشگاه وورتسبورگ آلمان که بررسی مربوط به جریان خون را انجام داد و همچنین در این بررسی مروری، همکار طرح بود، گفت: «افراد بررسی‌های مربوط به اینکه آیا هنگام ورزش باید لباس‌های تنگ پوشید یا نه را می‌بینند. بنابراین انتظاری که مردم درباره تأثیر این لباس‌ها دارند، روی نتایج مؤثر است.»
به گفته دکتر اسپرلچ، این به معنی غیرواقعی بودن نتایج نیست. او گفت: «از آنجایی که باورها در افزایش کارایی اثر زیادی می‌گذارند، من پوشیدن لباس‌های تنگ را به افرادی که به اثر افزایش‌دهندگی آن باور دارند، توصیه می‌کنم.»
او گفت: «برخی افراد تصور می‌کنند باید بتوانند در لباس‌های تنگ راحت تکان بخورند. ولی این لباس‌ها باید واقعا تنگ باشند و بسیاری از مردم حس فشار حاصل از آنها را دوست ندارند. در بررسی ما ۵۰ درصد افراد لباس‌های چسبان را دوست داشتند، ۳۰ درصد بی‌تفاوت بودند و ۲۰ درصد آن را اصلا دوست نداشتند.»
او گفت که اگر این لباس‌ها بازیابی بعد از ورزش را بهبود می‌دهند، باید برای چندین ساعت بعد از ورزش هم تن فرد باقی بمانند و فرد با مشکل بوی عرق هم روبه‌رو است.
دکتر استیکفورد گفت: «خبر خوب این است که تا امروز هیچ بررسی اثر روانی منفی به علت پوشیدن این لباس‌ها را نشان نداده است. بنابراین اگر می‌خواهید این لباس‌ها را امتحان کنید، چیزی به غیر از هزینه ای که برای خرید آنها می‌پردازید را از دست نخواهید داد.
منبع: The New York Times
ترجمه: مهسا شیرانی