اما گزارش جدیدی که پژوهشگران دانشگاه آبردین منتشر کرده‌اند نشان می‌دهد که زندگی در این به اصطلاح «تابستان بی‌پایان» می‌تواند به سلامت ما آسیب بزند و رفتارهای ما را تغییر دهد.
بدن‌های ما نشانه‌هایی را از محیط زندگی‌مان می‌گیرد، بنابراین اگر به بدن قبولانده شود که در تمام طول سال در تابستان قرار دارد، تلاش‌های طبیعی بدن ما برای محافظت ما درباره بیماری‌های فصلی مهار می‌شود. برای مثال، ژن‌های ما طوری تحول یافته‌ند که در طول فصول سرد که آنفلوآنزا شیوع پیدا می‌کند، پروتئین‌های دفاعی بیشتری تولید کنند. ما در غیاب این نشانه‌های فصلی حساسیت بیشتری به بیماری‌های عفونی پیدا می‌کنیم و اتکای‌مان به واکسن‌ها و داروها بیشتر می‌شود.
این مقاله که در ۱۴ اکتبر در ژورنال Proceedings of the Royal Society Bمنتشر شده است، همچجنین یادآور می‌شود که قطع ارتباط میان ما فصل‌های طبیعی می‌تواند اثرات روانشناختي و رفتاری هم داشته باشد. بسیاری از وضعیت‌های انسانی الگوهای فصلی دارند؛ برای مثال تولدها، بیماری‌ها و پاسخ‌های ایمنی.
میزان خودکشی‌ها و نیز پرخاشگر و رفتار خشونت‌آمیز در اواخر بهار و اوائل تابستان اوج می‌گیرند.
این بررسی همچنین یادآور می‌شود توانایی ما برای کنترل درجه حرارت در خانه، ماشین و محل کار همچنین باعث فاصله گرفتن انسان‌ها از تاثير گرمایش جهانی می‌شود.
اگر هوا بیش از حد گرم شود، ما فقط درجه تهویه مطبوع را بالا می‌بریم و یا اگر هوا بیش از حد سرد شود درجه رادیاتور شوفاژ را افزایش می‌دهیم و موضوع تغییرات آب و هوایی جهانی را به فراموشی می‌سپاریم. این موضوع نیز باعث حساسیت بیشتر ما این تغییرات می‌شود.