براساس گزارش گاردين، اين سياره در صورت فلكي ولا در بخش جنوبي آسمان و در چنان فاصله نزديكي قرار گرفته‌است كه تلسكوپ‌ها مي‌توانند به راحتي وجود يا عدم وجود اتمسفر در آن را تعيين كنند، روندي كه مي‌تواند به رديابي حيات بر سياره‌هاي ديگر در آينده‌اي نزديك كمك كند.
اين سياره GJ1132b نام دارد و 16 درصد از زمين بزرگتر بوده و در فاصله 39 سال نوري از زمين قرار گرفته‌است، يعني سه برابر نزديك‌تر از نزديك‌ترين سياره فراخورشيدي سنگي كه تاكنون كشف شده‌است. در اين فاصله اميد مي‌رود تلسكوپ‌ها بتوانند ساختار شيميايي نهفته در اتمسفر سياره، سرعت بادها و رنگ‌هاي ايجاد شده در حين غروب خورشيد سياره را مشاهده كنند.
اخترشناسان اين سياره را در حين عبور از برابر چهره ستاره ميزبانش كه يك كوتوله سرخ بوده و ابعادي برابر يك پنجم خورشيد دارد مشاهده كردند. اگرچه اين ستاره نسبت به خورشيد بسيار سردتر و كم‌فروغ‌تر است اما فاصله مداري GJ 1132b نسبه به ستاره‌اش به اندازه‌اي نزديك است كه حرارت سطح سياره به 260 درجه سانتيگراد مي‌رسد كه وجود آب مايع بر سطح سياره را غيرممكن ساخته و سطح اين سياره سنگي را براي وجود حيات ناخوشايند مي‌سازد. با اين‌همه دماي اين سياره به اندازه‌اي نيست كه تمامي اتمسفري كه سياره را احاطه كرده،از بين ببرد.
اخترشناسان موسسه MIT اكنون به اميد وجود اتمسفر،قصد دارند آن را رصد كرده و تركيبات شيميايي آن را تعيين كنند. براي رصد اين سياره محققان از مجموعه تلسكوپ‌هاي MEarth در شيلي استفاده كردند،مجموعه‌اي از تلسكوپ‌هاي روباتيك 40 سانتيمتري كه نشان دادند اين سياره هر 1.6 روز يك بار به دور مدار ستاره‌اش مي‌چرخد و در حين عبور از برابر ستاره‌اش باعث افت 0.3 درصدي نور ستاره مي‌شود.
سياره مانند ماه و زمين، در دام گرانشي ستاره‌اش گرفتار شده و همواره يك رخ آن روز و رخ ديگرش شب است. سياره GJ1132b در مداري از ستاره‌اش درحركت است كه در فاصله 1.6 ميليون كيلومتري واقع شده‌است. كوچك‌بودن بيش از اندازه ستاره و نزديك بودن سياره به آن شرايط مناسبي براي مطالعه بسيار دقيق روي اتمسفر سياره براي اخترشناسان فراهم آورده‌است و همين موضوع باعث شده تا دانشمندان اين جرم كيهاني را مهم‌ترين سياره فراخورشيدي بدانند كه تا به امروز كشف شده‌است. اخترشناسان درحال حاضر براي استفاده از تلسكوپ‌هاي هابل و اسپيتزر درخواست وقت كرده‌اند.