به گزارش سرویس سلامت ايسنا، طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت (WHO) از سال 1980 میلادی تاکنون نرخ چاقی در سراسر جهان بیش از دو برابر شده و در سال 2014 حدود یک میلیارد و 900 میلیون فرد بزرگسال به اضافه وزن مبتلا بوده‌اند.
مصرف کالری روزانه توصیه شده برای یک فرد بزرگسال در زنان 2000 کیلوکالری و در مردان 2500 کیلوکالری است در حالی که میزان چربی مصرفی بین 70 تا 90 گرم اعلام شده است. بدن برای داشتن حداکثر کارایی خود به این سطح از کالری نیاز دارد و در صورتی که بیش از این رقم کالری مصرف کنیم بدن کالری مازاد را به صورت چربی ذخیره می‌کند.
این ذخیره چربی می‌تواند در مواقعی که به اندازه کافی غذا نمی‌خوریم نیاز بدن را برطرف سازد اما در صورتیکه فرد به طور مداوم در خوردن زیاده روی کند به تدریج به چاقی یا اضافه وزن دچار می‌شود زیرا بدن کالری‌های مازاد را دائم به صورت چربی ذخیره می‌کند.
برای آنکه مشخص شود هر فردی چه حجم غذا باید مصرف کند بدن به روشی برای ارزیابی میزان انرژی که ذخیره کرده، نیاز دارد. در این میان «لپتین» که به عنوان هورمون چاقی شناخته می‌شود در اصل همچون درجه سنجش سوخت عمل می‌کند.
لپتین که توسط سلول‌های چربی تولید می‌شود به مغز اطلاع می‌دهد که بدن حاوی چه مقدار چربی است و آیا میزان ذخیره انرژی رو به افزایش است؟
میزان غذای دریافتی هم توسط منطقه کوچکی از مغز به نام هیپوتالاموس تنظیم می‌شود. زمانیکه میزان ذخایر چربی کاهش می‌یابد و سطح لپتین افت می‌کند، هیپوتالاموس اشتها را تحریک کرده تا میزان غذای دریافتی افزایش یابد. همچنین با بالا رفتن سطح لپتین، اشتهای فرد سرکوب می‌شود، میزان غذای دریافتی کاهش یافته و بدن سوخت بیشتری را می‌سوزاند.
به گزارش روزنامه ایندیپندنت، در ابتدا تصور می‌شد که لپتین می‌تواند درمانی برای چاقی باشد در حالی که اگرچه این هورمون یک تنظیم‌کننده مهم برای دریافت غذا است اما اشتها تحت تاثیر عوامل مختلف دیگری از سیری گرفته تا وضعیت روانی فرد برای خوردن و سلیقه او در انتخاب غذاها، قرار دارد و به همین دلیل بدن به راحتی می‌تواند پیام‌های لپتین را نادیده گرفته و حتی در صورت داشتن ذخیره کافی چربی همچنان به دریافت موادغذایی بیشتر و افزایش وزن ادامه دهد.