هنگامي كه يكي از همسران را خشم فراگرفته است، موقعيتي است كه بحث و مجادله براي قانع كردن او بيهوده است زيرا در چنين حالتي رفتار ما تازه موجب عكس‌العمل‌هاي شديدتر از طرف مقابل هم خواهد شد. همچنين در چنين فضايي صحبت كردن چندان فايده‌اي ندارد. يكي از مهم‌ترين مسائلي كه بايد در اين شرايط رعايت كنيم، صبر است زيرا خشم مانند حالت عظيمي است كه ابتدا بسيار سنگين بر سر انسان خشمگين فرود مي‌آيد و سپس آهسته‌آهسته برطرف مي‌شود؛ مانند كوهي كه از نزديك بسيار بزرگ است و هرچه زمان مي‌گذرد و از آن فاصله مي‌گيريم آن كوه نزد ما كوچك‌تر جلوه مي‌كند.
اما سؤال اينجاست كه ما چگونه چنين حالتي را در خودمان ايجاد كنيم كه طاقت اين همه صبر را در برخورد با همسر خشمگين و رفتارهاي او داشته باشيم. در اينجا بايد رجوع كنيم به قرآن. خداوند مي‌فرمايد در ازدواج 2چيز قرار داديم؛ يكي مودت و ديگري رحمت.
مودت به دوستي و محبت است كه امري دوطرفه است اما رحمت امري يك سويه است. كسي كه نسبت به كسي رحمت دارد، حالتي از لطف و توجه يك طرفه به آن طرف ديگر دارد. چنين حالتي براي زندگي زناشويي و همچنين عبور از مراحل خشم ضروري است. هنگامي كه در خانه، يكي از همسران نسبت به ديگري حالت خشم و پرخاش مي‌گيرد، ديگري بايد به ياد اين عهد خود بيفتد كه نسبت به همسر محبوب خود، حالتي از رحمت دارد و نشانه اين رحمت يك سويه آن است كه شرايط او را درك كند و او را تا پايان مراحل فروكش‌شدن خشم همراهي كند. البته اين مسير دشوار است اما رضايت الهي در اين مسير است.
از طرفي اين همراهي بايد حاصل همدلي و فهم مشترك باشد. اگر ما بتوانيم شريك زندگي خود را درك كنيم و از درون او مطلع باشيم و به‌عبارتي خودمان را جاي او بگذاريم بهتر به‌دليل عصبانيت او پي خواهيم برد و همين سبب مي‌شود كه راحت‌تر بتوانيم او را همراهي كنيم. در يك كلام ما در حالات خشم و عصبانيت به جاي صحبت كردن‌هاي بيهوده كه معمولا به بگومگوهاي زن و شوهري تبديل مي‌شود بايد به فكر همدلي و همفكري باشيم و از زمان كمك بگيريم و نسبت به همسرمان در آن لحظات حُسن ظن داشته باشيم و مطمئن باشيم بالاخره تا دقايقي يا ساعاتي ديگر، اين مشكل فروكش خواهد كرد.