تمام سطح زمين را آب فرا گرفته بود و در اين زمين، خشكي وجود نداشت اما كم‌كم آب‌ها فروكش كرد و خشكي‌ها پديد آمد. اما نخستين جايي كه سر از آب برآورد كجاست؟ نخستين جايي كه انسان مي‌توانست در آن گام بگذارد؟ نخستين جايي كه قلوب متوجه آن است؟ آري كعبه جايي است كه خداوند او را از ميان آب‌ها بيرون كشيد. عظمتش اين است كه خانه اوست. در نخستين نگاه به كعبه دعايت را مي‌شنوند و اجابت مي‌كنند.
رسول خدا(ص) مي‌فرمايند: «خداوند عزّوجل مؤمن را از عظمت جلال و قدرت خودش آفريد». عظمت خانه‌اش را در مؤمنين هم به امانت گذاشته است. اصلا خانه‌اي در جان مؤمن ساخته است كه از خانه ظاهري والاتر است. امام صادق(ع) مي‌فرمايند: «القلب حرم‌الله /قلب حرم خداست» و شايد بتوان گفت زير پا گذاشتن مؤمن مساوي با زير پا نهادن حريم خداوند متعال است.
آنقدر مؤمن بزرگ است كه خداوند شأن مؤمن را از خانه خودش بالاتر قرار داده است.
امام صادق عليه السلام مي‌فرمايند: «حرمت مؤمن از حرمت كعبه بيشتر است».
و مؤمن چون رنگ خدايي دارد انگار خود اوست تا جايي كه به فرموده پيامبر اكرم(ص) خداوند در روز قيامت يكي از بندگانش را سرزنش مي‌كند و مي‌فرمايد: «اي بنده من! چرا من كه مريض شدم به عيادتم نيامدي؟!»
بنده مي‌گويد: «سبحانك! خداوندا تو منزّهي از اينكه بيمار شوي». خداوند مي‌فرمايد: «برادر مؤمن تو مريض شد اما تو او را عيادت نكردي. به عزت و جلالم قسم اگر به عيادتش رفته بودي، مرا آنجا مي‌يافتي، آنگاه من هم حوائج تو را برطرف مي‌كردم. چرا كه من با كساني كه بندگان مؤمن مرا عزيز مي‌دارند، مهربان هستم».
اما مؤمن كيست؟ پيامبر اسلام(ص) فرموده‌اند: «ايمان، اعتراف زباني، شناخت و پذيرش قلبي و عمل با اعضا و جوارح است». آري مؤمن كسي است كه در جانش پيوندي با خدا باشد و اين پيوند در كارهايش بروز كند. چنين فردي همه‌‌چيزش به‌خود او وا‌گذار شده جز اينكه هيچ‌گاه نبايد ذليل شود چون انگار خدا ذليل شده است. پس مؤمن هميشه عزيز است و هرگز زير بار ذلت نمي‌رود بلكه از كوه هم پابرجاتر و مستحكم‌تر است. حتي كوه از جا كنده مي‌شود ولي مؤمن هرگز از دينش كاسته نمي‌‌شود.»