اگر كسي بنده خوبي نباشد و بعد از آن، در مسير اجراي بندگي و عبوديت، اهل صلاح و اصلاح نباشد، اصلا احساس نيازي به امام زمان(عج) نخواهد كرد. خداوند در قرآن فرموده است: در تورات و زبور نوشتيم كه «أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ». در اينجا نمي‌فرمايد «عِبَادِيَ المُومِنُون». در اين آيه، 2 ويژگي براي وراثت ارض بيان شده است؛ يكي «عبد بودن» و ديگري «صالح بودن».
اين دو ويژگي، ويژگي‌هاي عملي محسوب مي‌شوند. چنانچه اين ويژگي‌ها را نداشته باشيم، به امام زمان(عج) احساس نياز نخواهيم كرد. فردي قصد دارد خود بندگي خدا كند و همچنين در ديگران نيز اين عبوديت را به جريان بيندازد؛ اگر چنين شخصي دائم با بن‌بست‌ها و موانع مواجه شود طبيعتا مستاصل خواهد شد؛ قصد اصلاح دارد اما مانع ايجاد مي‌شود، چوب لاي چرخش مي‌گذارند و... . در اين صورت است كه آدمي با تمام وجود مي‌خواهد فرياد بزند كه «پس كجاست آن مصلح!؟» آري، كسي كه خود حركتي نكرده است و قصد به حركت انداختن ديگران را ندارد، به هيچ عنوان به امام زمانش احساس نياز نخواهد كرد. اين فرد حتي اگر «عجل لوليك الفرج» ورد زبانش باشد و جمعه‌ها دعاي ندبه‌اش ترك نشود، از روي تشريفات است و نه احساس نياز.
شخصي كه احساس نياز در او جوانه زند، همچون كسي است كه مي‌خواهد گوشه‌اي از خانه را تعمير الزامي كند اما پول كافي ندارد. اينچنين شخصي سعي خواهد كرد به هر طريقي مبلغي را براي تعمير خانه فراهم كند. يا زماني كه شخصي بدهكار است و از او پولي طلب مي‌كنند و دائم فشار مي‌آورند كه «آقا قسط ات را بپرداز والا ديگر به تو جنس نمي‌دهيم و...»، در اين مواقع اين فرد با تمام وجود به اضطراب مي‌افتد و با خود مي‌گويد: «كي من از اين وضعيت بيرون مي‌آيم؟ كيست كه دست به دامنش شوم تا از اين بن‌بست خارج شوم؟» كسي كه حركت كند (براي اصلاح خودش و ديگران) خواه‌ناخواه احساس نياز را درك خواهد كرد. و كسي كه حركتي نكرده است و بالطبع به بن‌بست برنخورده است، احساس نياز نخواهد كرد. اين ويژگي‌ها را قرآن مي‌فرمايد تا اگر كسي مي‌خواهد يار امام زمان(عج) باشد، اگر كسي مي‌خواهد تعجيل در ظهور حضرت صورت بگيرد بايد در جهت حركت خويش و ديگران گام بردارد؛ وظيفه‌اي كه خداوند از آن سخت سؤال خواهد كرد.
نظر شما