اين را وظيفه خود مي‌دانم و تلاش مي‌كنم به طرح دردمندانه و دلسوزانه آسيب‌هاي اجتماعي بپردازم. نهايت تلاشم را مي‌كنم سراغ معضلاتي بروم كه ريشه‌اي و عميق هستند. به‌خصوص اينكه مرحله انديشيدن به طرح يك فيلمنامه تا مرحله توليد و اكران گاهي‌وقت‌ها چند سال طول مي‌كشد و بايد به‌گونه‌اي سراغ مضامين اجتماعي رفت كه موقع اكران رنگ كهنگي به خود نگرفته باشد.
نكته‌اي كه سال‌هاست ذهنم را به‌شدت درگير خود كرده موضوع جوان‌ها و نگاه ما به آنها و مسائلشان است. اينكه چقدر به معضلات و بحران‌هاي نسل جوان بها مي‌دهيم و تا چه اندازه به مسائل آنها آشنا هستيم. بسياري از آسيب‌هاي اجتماعي جامعه ما با مشكلات جوان‌ها گره خورده است. جوان‌هايي كه درصد بالايي از جمعيت كشور ما را تشكيل مي‌دهند و در مراحل مختلف زندگي نيازمند تحصيل، اشتغال، ازدواج، مسكن و... هستند.
درمورد برخي مسائل و مشكلات نيازمند گشايش اقتصادي هستيم و مسائلي چون مسكن و اشتغال در اين راه قرار مي‌گيرند، ولي گاهي‌وقت‌ها جوان نياز به درك‌شدن دارد. با جواني كه نسبت به هم‌نسلان خود در ادوار گذشته باهوش‌تر و باسوادتر هم شده نمي‌شود آمرانه رفتار كرد. متأسفانه بسياري از والدين شناخت درستي از مسائل و ويژگي‌هاي فرزندانشان ندارند و در مرحله پيش از آن، بسياري از والدين در بحث آموزش و تربيت نتوانسته‌اند درست عمل كنند. سست شدن كانون خانواده در بسياري از موارد ريشه در تربيت غلط والدين دارد.
هم اكنون شاهد بالارفتن سن ازدواج در ميان جوان‌ها هستيم. قطعا بخش قابل‌توجهي از دلايل اين اتفاق، ريشه در مشكلات اقتصادي دارد. در گذشته، در امر ازدواج نه جوان‌ها خيلي سخت مي‌گرفتند نه والدين، آن هم در شرايطي كه جامعه ما از لحاظ نرخ تورم و فشارهاي اقتصادي در وضعيتي به مراتب بهتر از امروز به‌سر مي‌برد.
حالا كه انبوه معضلات اقتصادي به آحاد جامعه فشار وارد مي‌سازد، «پولداربودن» هم به مهم‌ترين ارزش اجتماع تبديل شده است. خب جوان 25ساله‌اي كه از دانشگاه هم فارغ‌التحصيل شده و اگر بخت با او يار بوده باشد، شغلي متناسب با تحصيلش يافته يا به‌هر حال در زمينه‌اي مشغول فعاليت است چطور مي‌تواند نيازهاي اوليه يك زندگي مشترك را تامين كند؟
الان داشتن يك سقف براي زيستن به دغدغه بسياري از جوان‌ها تبديل شده است. مي‌توان با تعامل و حمايت مادي و معنوي به جوان‌ها ياري رساند ولي فراتر از آن بايد در ذهنيتي كه همه ارزش‌ها را در پول خلاصه مي‌كند تجديدنظر كرد. وقتي ماديات براي والدين بيشترين ارزش را داشته باشد نمي‌توان از فرزندان انتظار داشت اينگونه فكر نكنند.
اگر مي‌خواهيم جامعه‌اي پويا، سرزنده و بانشاط داشته باشيم بايد حواسمان به مهم‌ترين سرمايه‌هايمان يعني فرزندانمان باشد. بدون برنامه‌ريزي و رسيدن به افق مشترك نمي‌توان به سرنوشت بچه‌هاي امروز و جوان‌هاي فردا اميدوار بود و اگر زود نجنبيم آن‌وقت خيلي دير مي‌شود.
- نويسنده و كارگردان سينما