صدايي ملايم و آرام كه هر چه مي‌گذرد بر شدت آن افزوده مي‌شود تا بتواند گوش‌هاي فردي‌خواب و خسته از كار روز گذشته را آرام آرام نوازش دهد و از جاي خواب نرم و گرم، او را بيرون بكشد. يكي‌دو بار زنگ كوك شده را به تعويق مي‌اندازد تا كمي بيشتر چرت بزند اما اول و آخر بايد بيدار شود. روز از نو، روزي از نو! شايد اين مقدمه‌اي باشد براي شروع زندگي در روزي ديگر از روزهاي در حال گذر عمرشما كه ادامه‌اش بسته به اينكه شاغل باشيد يا محصل و خانه‌دار متفاوت است. روي صحبت نگارنده در اين يادداشت كوتاه به اين مقدمه روزمره نيست بلكه به روزمرگي است؛ روزمرگي‌اي كه ممكن است در ادامه روز، افراد را در دام خود صيد كند. روزمرگي مي‌تواند شما را به ماشيني مكانيكي و خالي از احساس تبديل كند. در پي روزمرگي چيزهاي ناخوشايندي مي‌آيد. يكي از مهم‌ترين آنها ركود است.
شايد بهترين مثال براي فهم ركود، آب است؛ آب راكد. آب يك حوضچه وسط حياط يا آب يك بركه هر چند از دور، نماي زيبايي دارد اما چون جريان ندارد، بعد از گذشت زماني مي‌گندد و وقتي نزديك و ريز شويد، زيبايي هم كمتر شده و لجن و كثيفي خود را نمايان مي‌كند. روزمرگي و ركود چنين است يعني صبح تا شب براي كاري يكسان بدويد، كاري كه براي دنياست و متاع آن و فقط همين! البته گاهي ممكن است كار دنيايي هم جنبه اخروي داشته باشد مثلا خدمت به خلق كه خود جزو باارزش‌ترين كارهاست. با اين همه، دين سراسر رحمت اسلام، مخالف ايستايي و قرار گرفتن در مدار روزمرگي است. خداوند متعال در بخشي از آيه 77سوره مباركه قصص مي‌فرمايد: «سهم خود را از دنيا فراموش نكن...»
پس بايد در اين دنيا تلاش كرد اما چه تلاشي و در چه راستايي؟ در كلامي گهربار از اميرالمؤمنين، حضرت علي عليه‌السلام درباره سهم دنيايي ما، چنين آمده است: «سلامتي، توانايي، فرصت، جواني و شادابي ات را فراموش مكن، تا با آنها، آخرت را به‌دست آوري.»
فردي كه دنبال چنين سهمي از دنيا باشد خودبه‌خود پويا شده و جريان مي‌يابد و حالا مي‌تواند آن ماشين صرفا مكانيكي را به انساني شاداب و باطراوت تبديل كند چراكه هدفش والاست و از سهمش نيز كوتاه نمي‌آيد.