به نوشته لایوساینس این بررسی شامل ۳۵ نفر می‌شد که چندین شب را در یک آزمایشگاه خواب گذراندند و هم‌زمان پژوهشگران فعالیت مغزی‌شان را با تکنیک‌های پیشرفته تصویربرداری مغز تحت نظر داشتند. نتایج نشان داد که در طول شب اول، در جریان خواب عمیق (خواب با امواج آهسته) نیمکره چپ مغز فعال‌تر از نیمکره راست مغز است.
به گفته این پژوهشگران، تفاوتی که در فعالیت دو نیمه مغز در این بررسی مشاهده شد تا حدودی (نه به آن شدت) شبیه به وضعیتی است که در پستانداران دریایی در هنگام خواب مشاهده می‌شود که هر بار یک نیمه از مغزشان غیرفعال می‌شود. یوکا ساساکی، استادیار در دانشگاه براون و یکی از نویسندگان مقاله این بررسی گفت: «مغزهای ما مینیاتوری از سیستم مشابه در وال‌ها و دلفین‌ها دارند.»
این بررسی همچنین نشان داد که هر چه تفاوت میان فعالیت مغز در میان دو نیمکره بیشتر باشد، به خواب رفتن فرد سخت‌تر می‌شود.
به‌علاوه، هنگامی که پژوهشگران صداهای ترکیدن حباب را در کنار هر یک از گوش‌های راست و چپ افراد مورد آزمایش پخش کردند، افراد در هنگامی که صداها در کنار گوش راستشان نواخته می‌شد (و باعث تحریک نیمکره چپ مغز می‌شد)، آسان‌تر بیدار می‌شدند.
این پژوهشگران می‌گویند اینکه یک نیمکره مغز در خواب «گوش‌به‌زنگ» تر از نیمه دیگر باقی می‌مانند ممکن است یک راهبرد برای بقا در هنگامی باشد که انسان‌ها در محیطی جدید قرار می‌گیرند- نیمکره چپ به صورت یک «نگهبان شب» عمل می‌کند که فرد خوابیده را در صورت بروز خطری بیدار می‌کند.
این پژوهشگران قصد دارند که بررسی‌های بیشتری برای درک بهتر این پدیده که به عنوان «اثر شب نخست» شناخته می‌شود، انجام دهند، از جمله اینکه آیا ممکن است راهبردهایی وجود داشته باشد تا با خاموش کردن این نگهبان شب به افراد برای خوابیدن در محیط‌های جدید کمک کرد.