اميرالمومنين(ع) در حكمت 24 نهج‌البلاغه يكي از اساسي‌ترين راه‌هاي توبه از گناهان بزرگ را گره‌گشايي معرفي مي‌كنند و مي‌فرمايند: «مِنْ كفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَالتَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكرُوبِ؛ ازجمله كفاره‌هاي گناهان بزرگ، به فرياد بيچاره و مظلوم رسيدن و تسلي دادن به افراد گرفتار است».
از سوي ديگر در اهميت اين موضوع، در خطبه 150نهج‌البلاغه شريف نيز درخصوص نتايج چهارگانه ظهور حضرت حجت، اينچنين آمده كه «لِيحُلَّ فِيهَا رِبْقا» يعني امام زمان(عج) هم ظهور مي‌كند براي آنكه گره‌گشايي كنند. اين دو بيان ارزشمند و گهربار حضرت امير(ع) را در اين روزهاي زيباي مهرباني و بندگي سرلوحه رفتار خود قرار دهيم و از يك‌سو به‌عنوان نيازمندان رحمت و مغفرت و آمرزش الهي از مسير گره‌گشايي از خلق خدا، رحمت و آمرزش الهي را براي خود طلب كنيم و از سوي ديگر به‌عنوان منتظران ظهور مهدي موعود(عج) با گره‌گشايي و رفع گرفتاري از مومنين، موجبات شادي قلب مطهر آن حضرت را فراهم سازيم.
اگر منش ما، گره‌گشايي از كار ديگران باشد، مسلما خداوند متعال گشايش كورترين گره‌هاي زندگي ما را خود برعهده خواهد گرفت. توجه به اين نكته هم خالي از لطف نيست كه سنت‌هاي خداوند، از راه‌هاي مختلف جاري مي‌شود و اگر ما براي گشايش كار ديگران قدم بر نداريم، حتما از راه‌هاي ديگري، آنها به گشايش خواهند رسيد و در اين صورت، اين فقط خود ما خواهيم بود كه از فيض بعدي محروم شده‌ايم؛ چنان كه اميرالمومنين حضرت علي(ع) خطاب به جابر مي‌فرمايند: اي جابر! كسي كه نعمت‌هاي فراوان خدا به او روي كرد، نيازهاي فراوان مردم نيز به او روي مي‌آورد. پس اگر صاحب نعمتي حقوق واجب الهي را بپردازد، خداوند نعمت‌ها را بر او جاودانه سازد و آن كسي كه حقوق واجب الهي در نعمت‌ها را نپردازد، خداوند آن را به زوال و نابودي كشاند.
پس قدر فرصت‌ها، نعمت‌ها و توانمندي‌هايي را كه خداوند به ما ارزاني داشته، بدانيم و با عمل به اين توصيه امام مهرباني‌ها، حق آنها را به جاي آوريم. در اين چند روزه زندگي دنيا، هم مي‌توانيم گره در امور خود و ديگران ايجاد كنيم، هم مي‌توانيم بي‌تفاوت باشيم و هم مي‌توانيم گره‌گشا باشيم؛ انتخاب با خود ماست.
چون وا نمي‌كني گرهي، خود گره مشو
ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نيست...