حتما اين روايت را نيز شنيده‌ايم كه اگر تمام بدي‌ها در خانه‌اي قرار داشته باشد، كليد آن خانه دروغ است. اما با وجود اين، براي برخي از ما انگار قبح اين عمل زشت ريخته است، به‌نحوي كه شايد براي امور پيش پاافتاده‌اي كه اصلا منفعتي برايمان ندارد هم به راحتي دروغ مي‌گوييم. درحالي‌كه اميرالمومنين(ع) مي‌فرمايند: «از حقيقت ايمان آن است كه بنده خدا، راستگويي را شيوه خود سازد تا آنجا كه از دروغ، حتي در شرايطي كه براي او سود فراوان دارد هم نفرت داشته باشد».
اين نگاه اميرالمومنين(ع) را مقايسه كنيم با روشي كه شايد به‌صورت خيلي عادي در زندگي روزمره برخي از ما، جريان پيدا كرده است و خيلي عادي در مراودات روزمره، گفت‌وگوهاي سريال‌هاي تلويزيوني و... نيز به‌عنوان نقل و نبات ماجرا و به‌صورت تكيه كلام و... شاهد دروغگويي هستيم. بدتر از عادي‌شدن دروغگويي، اين است كه برخي در مقام توجيه برمي‌آييم و انگار اصلا قصد نداريم بپذيريم كه قفل‌هايمان را مدام با اين كليد خانه بدي‌ها باز مي‌كنيم. دروغ‌هايمان را خودمان هم باور مي‌كنيم و هزار دليل و استدلال جور مي‌كنيم تا گفته‌هاي خود را صادقانه جلوه دهيم و به بقيه هم بقبولانيم كه نه، فلان حرف من نه‌تنها دروغ نبود بلكه منظورم اينچنين و آنچنان بود و عين واقعيت است. درحالي‌كه اگر اهميت اهتمام به راستگويي و صداقت را باور كنيم و به يكديگر تذكر بدهيم، مي‌توانيم حساسيت جامعه نسبت به موضوع را بيشتر كنيم. اميرالمومنين(ع) مي‌فرمايند: «صداقت، ستون مسلماني و پايه ايمان است» و «ايمان تهي از صداقت و اسلام منهاي راستي همانند پيكر بي‌سر است».
حضرت در فرازي ديگر در نهج‌البلاغه شريف مي‌فرمايند: «اي بندگان خدا، راست بگوييد زيرا خدا با راستگويان است و از دروغ دور باشيد كه از ايمان به دور است. راستگو در لبه احترام و نجات است و دروغگو در پرتگاه هلاكت. حقگو باشيد تا با حق شناخته شويد و آن را به‌كار بنديد تا از اهل آن باشيد».
چه زيباست اگر از بركت اين ماه ضيافت الهي بهره بگيريم و با همتي بلند، تلاش كنيم تا ريشه اين رذيله از جامعه‌مان پاك شود. ابتدا از خود شروع كنيم، روي رفتار خود حساس باشيم، كار خود را توجيه نكنيم و باور كنيم با كنترل همين صفت، درِ خانه همه بدي‌ها را مي‌توانيم ببنديم.