در بازگشت به ایران کارمند بیمه شد و همزمان به تدریس در دانشگاه‌های شهید بهشتی و علوم قضایی و آزاد کرج پرداخت.
وی آثاری را تألیف و تحقیق کرد که از آن جمله می‌توان از کتب ذیل یاد کرد: اتباع و مهملات در زبان فارسی، پیامبر رحمت، شیخ بهایی، مسیحیت و اسلام، نکته‌ها از گفته‌ها، آرامش در توفان و آیات درخشان.
او از سال 1340 در مجلۀ ارمغان شروع به نوشتن کرد. در 1372 در نشریۀ معارف و بعد در نشر دانش از نشریات مرکز نشردانشگاهی به مدیریت دکتر پورجوادی و همزمان در نامۀ فرهنگستان مقالاتی چون مغان و نقش آنان در فرهنگ ایران زمین، نقدی بر ترجمۀ کتاب زبان، تاریخچۀ ابجد و حساب جمل در شعر فارسی، ملاحظاتی دربارۀ کتاب حساب جمل در شعر فارسی، گنج واژه، شگردهای نامألوف در شعر فارسی، زبان بلوچی و آینده آن، مجموعه کتیبه‌های ایرانی، زبان کردی سورانی، مسائل تاریخی زبان فارسی، مناجات‌های منظوم فارسی، گنجنامه‌های فارسی، درشناخت تقویم و آیین‌های ایرانی.
اين زبان‌شناس و محقق ادبی همچنین مقالاتی در نشریه میراث مکتوب منتشر کردند که از جمله آنها: نقد بر چاپ منطق الطیر عطار و بعد بر کشف المحجوب هجویری تصحیح دکتر محمود عابدی، نقدی بر ذیل فرهنگ‌های فارسی تصحیح دکتر علی رواقی، مقاله تاریخچۀ علوم بلاغی، سپس در گزارش میراث نقدی بر دانشنامه جهان اسلام جلد 14، نقد تصحیح جدید بیان الادیان، معرفی علی‌نامه منظومه‌ای حماسی از قرن پنجم، نقد خلاصة الاشعار بخش شعرای شیراز چاپ میراث مکتوب، نقد دانشنامه فرهنگ مردم ایران
او سالها فرهنگ توصیفی مفاهیم اصطلاحات زبان فارسی را در ۶ جلد تألیف کرده بود که تا کنون امکان انتشار نیافت.
ذاکری دستی هم در سرودن شعر داشت و کتاب کرشمۀ وصال دیوان شعری است از او که بر جای مانده است.
مصطفی ذاکری سحرگاه روز ۵ تیرماه مصادف با نوزدهم ماه رمضان دار فانی را وداع گفت.
- منبع اين مدخل.