در اين بين، مهارت ارتباط و تعامل صحيح با ديگران اولويت ويژه‌اي دارد. اما رعايت چه نكاتي مي‌تواند بيشترين اثر را در تنظيم اين تعامل داشته باشد؟! اميرالمومنين حضرت علي(ع) در نامه 53نهج‌البلاغه شريف، در تبيين يكي از مهم‌ترين اين نكات، اينگونه مي‌فرمايند: «هيچ‌يك از فرايض الهي همچون بزرگداشت «وفاي به عهد و پيمان» نيست و مردم جهان با تمام اختلافات و تشتت آرايي كه دارند نسبت به آن اتفاق نظر دارند (چنانچه علاوه بر مسلمانان)، حتي مشركان زمان جاهليت هم آن را مراعات مي‌كردند، چرا كه عواقب دردناك پيمان شكني را آزموده بودند.» اشاره حضرت، به رعايت عهد و پيمان از سوي مشركان دوران جاهليت، نكته بسيار دقيقي است كه نشان مي‌دهد حتي در آن حد از انحطاط نيز، نمي‌توان اين لازمه زندگي جمعي را از اجتماع انسان‌ها حذف كرد. حضرت در ادامه اين نامه، ضمن تذكر در مورد پرهيز از پيمان شكني، در مورد فريب در عهد و پيمان نيز هشدار مي‌دهند. ايشان از يك سو سفارش مي‌كنند: «هرگز پيماني را منعقد مكن كه در آن تعبيراتي باشد كه جاي اشكال (و سوءاستفاده طرف مقابل) دارد» و از سوي ديگر مي‌فرمايند: «تو نيز بعد از تأكيد و عبارات محكم عهدنامه، تكيه بر بعضي از تعبيرات سست و آسيب‌پذير براي شكستن پيمان منما.»
در خطبه 8نهج‌البلاغه نيز حضرت امير(ع) مي‌فرمايند: «به سبب الزام‌هاي پيمان الهي، هيچگاه نبايد قرار گرفتن در تنگناها، تو را وادار سازد كه براي فسخ پيمان از طريق ناحق اقدام كني.» حضرت امير(ع) در بياني ديگر در مورد اهميت اين موضوع مي‌فرمايند: «3 چيز است كه خداوند اجازه تخلف به احدي درباره آنها نداده؛ «اداي امانت»، خواه صاحب امانت انسان نيكوكاري باشد يا بدكار، «وفاي به عهد» هم در برابر نيكوكاران و هم بدكاران و «نيكي به پدر و مادر» چه نيكوكار باشند يا بدكار».
مجموع كلمات حضرت امير(ع) مشخص مي‌كند كه قبل از بستن پيمان، لازم است ذكاوت به خرج دهيم تا فريب نخوريم اما بعد از آن، براي تداوم زندگي اجتماعي و به قول معروف براي اينكه سنگ روي سنگ بند شود، لازم است تا به هر قول و قراري كه گذاشته‌ايم صفر تا 100 پايبند بمانيم. حتما در اين‌ماه عاشقي و شب‌هاي قدري كه گذشت قرارهايي هم با خداوند مهربان گذاشته‌ايم، صد البته كه بايد به آنها بيشتر از هر قرار ديگري پايبند و وفادار باشيم؛ چراكه خداوند به عهد و پيمان خود بسيار وفادار است... .