به گزارش رویترز پژوهشگران در شماره چهارم ژوئیه ژورنال پژوهش استخوان و مواد معدنی نوشتند در گروهی از کودکان و نوجوانان که تا ۲۰ سالگی- هنگامی که تراکم استخوانی در اوج خود قرار دارد- پیگیری شدند، هر چه ساعات بیشتری را در دوران کودکی در پای تلویزیون گذرانده بودند، تراکم استخوانی کمتری داشتند.
ناتالی پیرسون از دانشکده علوم ورزشی و بهداشتی در دانشگاه لاف‌بارو در بریتانیا که در این بررسی جدید شرکت نداشت، گفت: «باید توضیح داد که این خود عمل تماشای تلویزیون نیست که باعث این رابطه میان تلویزیون و پیامدهای بهداشتی می‌شود، بلکه مشکل نشستن برای مدت‌های طولانی است.»
او گفت: «اولین مجموعه داده‌هایی گردآوری‌شده درباره تماشای تلویزیون در بررسی فعلی ۱۵ سال پیش به دست آمده‌اند» و از آن هنگام به بعد افراد کم‌سن بیشتری شروع به تماشای تلویزیون درخواستی کرده‌اند و از آی‌پد، تلفن‌های هوشمند و اپلیکیشن‌ها استفاده می‌کنند.
در این بررسی که به سرپرستی جوآن ای مک‌وی در دانشگاه کورتین در پرت استرالیا انجام شد، والدین بیش از ۱۰۰۰ کودک استرالیایی تعداد ساعات تماشای تلویزیون هر کودک در هفته را در سنین ۵، ۸، ۱۰، ۱۴، ۱۷ و ۲۰ سال گزارش کردند- البته کودکان در سنین بالاتر خودشان زمان تماشای تلویزیونشان را گزارش می‌کردند.
پژوهشگران کودکان را بر اساس الگوهای تماشای تلویزیونشان در طول زمان به سه گروه تقسیم کردند: حدود ۲۰ درصد کودکان و نوجوانان کمتر از ۱۴ ساعت در هفته تلویزیون تماشا می‌کردند و تماشاکنندگان همیشه به میزان کم شمرده شدند، بیش از ۴۰ درصد ۱۴ ساعت یا بیشتر در هفته تماشا می‌کردند و تماشاکنندگان همیشه میزان زیاد نامیده شدند و ۳۵ درصد آنان در طول سال‌ها از میزان کم تماشای تلویزیون در هفته به میزان بالای تماشای تلویزیون رسیدند.
شرکت‌کنندگان در این بررسی در ۲۰ سالگی با اسکن‌های اشعه ایکس از لحاظ محتوای معدنی استخوان ارزیابی شدند.
این پژوهشگران سایر عوامل مؤثر بر تراکم استخوان مانند قد، توده بدنی، فعالیت جسمی، دریافت کلسیم، میزان ویتامین D، مصرف الکل و سیگار کشیدن در ۲۰ سالگی را هم در نظر گرفتند، ولی همچنان کودکانی در سنین پایین به‌طور مداوم به مقدار زیادی تلویزیون تماشا کرده بودند، نسبت به دیگران محتوای معدنی کمتری در استخوان‌هایشان در بزرگ‌سالی داشتند.
دکتر سباستین چستین از دانشگاه کالدونین گلاسکو در بریتانیا که در این بررسی شرکت نداشت، گفت که بی‌حرکتی برای مدت طولانی تأثیر زیانباری بر سلامت استخوان می‌گذارد.
چستین گفت: «نشستن و تماشای تلویزیون دو کار انجام می‌دهد، اول اینکه مانع فعالیت جسمی ما می‌شود، بنابراین ما را از سودمندی فعالیت جسمی محروم می‌کند، دوم اینکه ما را برای زمانی طولانی بی‌حرکت می‌کند و ما از بررسی بر روی افرادی که برای مدت طولانی در بستر بی‌حرکت بوده‌اند، می‌دانیم که این کار پاسخ فیزیولوژیکی را برمی‌انگیزد که تعادل در شیمی بدن ما را به هم می‌زند و باعث تضعیف ما می‌شود.»
او گفت: «چندین بررسی در طول سال‌های اخیر نشان داده‌اند که رابطه‌ای میان زمانی که ما در حالت نشسته می‌گذرانیم و سلامت استخوان وجود دارد.»
او گفت: «تضعیف سلامت استخوان نهایتاً به پوکی استخوان یا استئوپوروز می‌انجامد که بیش از ۲۰۰ میلیون زن در سراسر جهان را گرفتار می‌کند و احتمال شکستگی‌های وخیمی مانند شکستگی لگن را بالا می‌برد.»
به گفته چستین، بدن‌های ما در ۲۲ سالگی به اوج تراکم استخوانی‌شان می‌رسند و بعدازآن تراکم استخوانی در طول زمان کاهش می‌یابد، گرچه ما می‌توانیم با حفظ کردن یک سبک زندگی سالم و فعال این روند کاهش را کند کنیم.»
او گفت: «ورزش‌های ضربه‌ای (نه ورزش‌های تماسی) سودمندترین ورزش‌ها برای سلامت استخوان هستند» و به‌خصوص به پارکور و «دویدن آزاد» اشاره کرد که برای قدرت عضلانی، تعادل و هماهنگی حرکات سودمند هستند.
پیرسون گفت: «اغلب بسیار مشکل است تا والدین و پزشکان را متوجه پیامدهای بسیار درازمدت بهداشتی نشستن برای دوره‌های طولانی (در جلوی صفحه نمایش یا سایر دوره‌های نشستن مانند زمان مدرسه، زمان کار، زمان مسافرت و غیره) کرد. ما در جامعه امروزمان بسیار علاقه‌مندیم که پاسخ‌های فوری در واکنش به کنش‌هایمان ببینیم و علاقه‌ای به اتفاقاتی که ۲۰ سال دیگر رخ خواهند داد، نشان نمی‌دهیم»
به گفته او شیوه‌های عملی برای قطع کردن دوره‌های نشستن در جلوی صفحه نمایش وجود داذد، برای مثال بلند شدن هنگام پخش آگهی‌های تجاری یا بلند شدن از پشت کامپیوتر و تلفن کردن به یک همکار یا دوست به‌جای ایمیل کردن به او.