معمولا همه كشورها به دو نماد شناخته مي‌شوند: پرچم و سرود ملي. در سرود ملي، عالي‌ترين و فشرده ترين نشانه‌ها، اسطوره‌ها، شخصيت‌ها، پيام‌ها و سنت‌هاي رايج و همگاني كشورها گنجانده مي‌شود تا در كمترين زمان شناساننده مردم و ميهنشان باشند.اما هر كشور غير از سرود ملي، ده‌ها و صدها سرود مناسبتي نيز دارد كه هريك مي‌تواند بُرشي از آداب و سنن و حوادث تاريخي و ماندگاري را روايت كند كه بر قلب و روح مردم نقش بسته است،
تا ملت‌ها با مرور آنها به وجد آيند و با تكرار شعر سرودها زير زبان و در كوچه و خيابان بخش بزرگي از تاريخ پرهيجان كشور خويش را دوره كنند. خلأ سرود در فضاي شعر و محيط فرهنگي كشور، امروز تبديل به يك نياز شده است و توجه به سرعت و گسترش اثرگذاري اين پديده هنري بر جامعه و خصوصا جوانان كه بتوانند نغمه‌هاي شوق‌آور را به‌صورت دسته‌جمعي در راهپيمايي‌ها، اردوها، كوه روي‌ها و... بخوانند و در واقع به يادآوري معارف انقلابي، اسلامي و فرهنگي بپردازند، از ضرورت‌هاي اين زمانه است.
اگر به گذشته بازگرديم و تجربه‌هاي شيريني را كه انقلاب اسلامي از سر گذرانده به پيش چشم آوريم مانند 12 تا 22بهمن سال57، روز آزادي خرمشهر، پيروزي‌هاي بزرگ رزمندگان‌مان در عمليات كربلاي 5، 8 و 10، راهيابي تيم ملي فوتبال به 2جام‌جهاني، بازگشت آزادگان سرافراز به ميهن اسلامي، حماسه‌هاي انتخابات، روزهاي راهپيمايي قدس، بيست‌و‌دوم بهمن و...، مي‌توانيم نقش سرودهاي از دل برآمده و راستين را در شور و نشاط مردم و نشاندن گلخند شادي بر لبان ايشان كه با ابراز احساسات پر از شوق و ذوق و لبريز از عاطفه‌هاي گرم زن و مرد و كوچك و بزرگ همراه بوده ببينيم و به اهميت و نقش سرود در سازه فرهنگي نظام جمهوري اسلامي بيشتر و عميق‌تر پي‌ببريم و بدانيم اين موضوع آنقدر مهم است، كه خود آن بزرگ به ميدان آمده است.
- نويسنده و پژوهشگر ادبيات