اگرچه اين موضوع، گاهي اجتناب‌ناپذير است ولي به هر ترتيب بايد مديريت شود. انس‌بن‌مالك كه در خانه رسول‌خدا (ص) خدمت مي‌كرد اين چنين مي‌گويد: رسول‌اكرم (ص) در بسياري از اوقات روزه مي‌گرفتند و غذاي بسيار ساده‌اي، چه هنگام سحر و چه افطار مي‌خوردند. معمولا افطاري ايشان يك مقدار شير بود كه من تهيه مي‌كردم. يك شب كه ايشان با عده‌اي از صحابه بودند خيلي دير به منزل آمدند؛ آنقدر دير كه من خيال كردم ايشان در منزل يكي از اصحاب افطار كرده‌اند. من هم شير را خوردم و بعد هم خوابيدم. وقتي كه پيامبر آمدند متوجه شدم كه ايشان هنوز افطار نكرده‌اند. هيچ‌چيز ديگري هم در دسترس نبود. خودم را مخفي كردم. ايشان وقتي ديدند چيزي موجود نيست، خوابيدند. انس كه خودش قصه را بازگو كرده است و نه رسول اكرم، مي‌گويد: رسول‌اكرم(ص) تا زنده بودند چيزي در اين مورد به روي من نياوردند.
در زندگي اجتماعي و خانوادگي، گاهي اوقات نبايد اشتباه ديگران را ديد و اصلا نبايد فرد خاطي را از اشتباهش آگاه كرد؛ اين كار را «صفح» مي‌گويند و در بعضي موارد بايد اشتباه ديگران را ديد و گوشزد كرد و سپس از آن گذشت كه به آن «عفو» مي‌گويند.
بعضي مواقع كه اشتباه ديگران را مي‌بينيم ممكن است، آنقدر عصبي شويم كه بند‌بند وجودمان از هم گسسته شود؛ به هم بريزيم و حسابي گداخته شويم. دقيقا در همين لحظات بايد واژه «گذشت» را در ذهن مرور كنيم؛ چرا كه پيامبر گرامي اسلام(ص) فرمودند: هر كس پر گذشت باشد، عمرش طولاني شود، زيرا آن عصبانيت‌ها بر بدنش آسيب نخواهد زد. آري انسان‌هايي كه اشتباه و خطايي را مي‌بينند و از آن مي‌گذرند، تاجي بس بزرگ بر سر گذاشته‌اند كه اميرالمؤمنين آن را تاج خوبي‌ها مي‌دانند و مي‌فرمايند: گذشت و عفو، اوج بزرگواري‌ها است.
اما نبايد اين گذشت‌ها باعث از بين‌رفتن غيرت در انسان شود كه آن نيز آسيبي بس بزرگ است. انسان‌ها در عصبانيت و گذشت متفاوتند اما بهترين آنها كسي است كه دير عصباني مي‌شود و سريع مي‌گذرد؛ يعني عصباني شدن به ميزان نياز، در برخي اوقات لازم است اما نبايد از حد آن گذر كرد.