«هنر» كه به واسطه زلال بودنش هميشه آينه‌اي براي انعكاس جلوه حق بوده است، اگر ابزار دست هنرمندي شود كه هدفش خودنمايي و ابراز منيت‌هاي خود باشد، جز ظهور نفس اماره، چيز ديگري در پي نخواهد داشت.
مثالي كه در مورد هنر و هنرمند گفتيم، نه فقط در عرصه هنر بلكه در زندگي روزمره هر يك از ما هم مي‌تواند جاري باشد. مي‌توانيم انتخاب كنيم كه اهتمام خود را به خرج دهيم و هميشه بهترين كارها را به بهترين شكل انجام دهيم يا برعكس، هر يك از كارهايي كه در طول روز انجام مي‌دهيم، براي خودنمايي و اثبات «منم منم» هايمان باشد و اين دور باطلي خواهد بود كه نه‌تنها ما را به مقصد برتري‌يافتن به ديگران نمي‌رساند بلكه موجب پراكنده‌شدن و دل‌آزردگي ديگران از ما نيز خواهد شد؛ چنان كه اميرالمومنين(ع) خودنمايي را شرك نسبت به خدا مي‌نامند و خودپسندي را عين تباهي، و خواهش‌هاي نفساني را آفت وجود آدمي. گاهي در برخوردهاي روزمره و مثلا در زندگي مشترك خانوادگي، به جاي اينكه هنرمندانه براي بهترين ايفاي نقش خود تمركز كنيم و به جاي اينكه ظرائفي را كه برايمان از منش اهل‌بيت(ع) در زندگي‌شان نقل شده الگو قرار دهيم، اوج زيركي خود را در اين مي‌دانيم كه آنچه خداوند به‌عنوان «وظيفه» بر عهده اطرافيان‌مان قرار داده را با خط‌كش اندازه‌گيري كنيم و دقت به خرج دهيم تا هرگونه تخطي طرف مقابل از «وظايف»اش را به او گوشزد كنيم.
خانم خانه، اگر هر آنچه مرد تلاش مي‌كند را به اين چشم نگاه كند كه «خب اين كار كه وظيفه او است و بايد اين كار را انجام دهد، چون وظيفه تأمين زندگي به‌عهده او است» و مدام طلبكار تأمين بيشتر باشد و مرد خانه، اگر مدام دنبال تحكم در خانه باشد و تبعيت و همراهي زن را وظيفه او بداند مطمئنا هيچ كدام ره به جايي نخواهند برد. اميرالمومنين(ع) مي‌فرمايند: هميشه با همسرت مدارا كن و با او به نيكي صحبت كن تا زندگيت باصفا شود.
با تنظيم صحيح زاويه نگاه‌مان به زندگي، مطمئنا هر يك از ما مي‌توانيم زيباترين خلاقيت را به خرج دهيم و با توفيق الهي بهترين اثر هنري را با زندگي خود به يادگار بگذاريم؛ اثري كه به هر انسان «فقط يك‌بار» اجازه آفرينش آن را داده‌اند.