به گزارش مهر، مقاومت انسولین شرایطی است که در آن ماهیچه‌ها، کبد و سلول‌های چربی به خوبی از انسولین استفاده نمی‌کنند که در نهایت می‌تواند منجر به ابتلا به دیابت نوع دو شود.
تیمی از محققان دانشگاه هرلو کپنهاگ دانمارک، به سرپرستی دکتر جان راسموسن به بررسی تاثیر استروئیدهای آنابولیک بر چربی دور شکم و مقاومت انسولین ۱۰۰ مرد ۵۰ سال و کمتر پرداختند. استروئیدهای آنابولیک، داروهای ترکیبی هستند که به دقت عملکرد هورمون‌های جنسی مردانه نظیر تستوسترون را تقلید می‌کنند.
تمام مردان در ورزش‌های استقامتی شرکت داده شدند. محققان مردان را براساس میزان استفاده از استروئیدهای آنابولیکی به سه گروه تقسیم کردند: ۳۷ مرد که در حال حاضر از این داروها استفاده می‌کردند، ۳۳ مردی که قبلا استفاده می‌کردند و ۳۰ مردی که هرگز استفاده نکرده بودند.
از این مردان بعد از گذشت حداقل ۸ ساعت از طول شب که هیچ چیزی نخوردند، تست استاندارد دوساعته دیابت موسوم به OGTT (تست تحمل گلوکز خوراکی) گرفته شد. میزان قند خون و انسولین مردان هر ۳۰ دقیقه یکبار در طول دو ساعت مدت آزمایش اندازه گیری شد.
سپس حساسیت انسولین آنها با استفاده از یک فرمول استاندارد تعیین شد. هرچقدر نتیجه آزمایش مردان بیشتر بود، حساسیت انسولین‌شان بهتر بود. از سوی دیگر، نمره کمتر، با مقاومت انسولین بیشتر مرتبط بود.
میزان چربی دور شکمی مردان نیز با استفاده از تکنولوژی ویژه‌ای موسوم به اسکن DEXA اندازه گیری شد.
محققان دریافتند: مردانی که همواره از استروئیدها استفاده می‌کردند دارای درصد کمتر چربی در کل بدن‌شان بودند اما این مردان نسبت به سایر مردان، دارای چربی عمیق‌تری در اطراف اندام‌شان بودند. این نوع چربی که به «بافت چربی احشایی» شناخته می‌شود، با افزایش ریسک مقاومت انسولین و دیابت نوع دو مرتبط است.