شاید دیگر حواس کسی پرت نشود و از خط زرد عبور نکند! شاید اصلاً نیاز به دیواري زرد باشد، آن‌قدر که همه از این خط‌های هشداردهنده می‌گذرند!
صدای بلندگوی ایستگاه مترو می‌آید، صدایی که تکرار می‌کند:«مسافران گرامی از خط زرد لبه‌ی سکو فاصله بگیرید». در و دیوار پر از بنرها و تابلوهای تبلیغاتی است که در مورد نزديك شدن به خط زرد سکو هشدار می‌دهد.
روی یکی از آن‌ها تصویر دو قاب خالی است؛ یکی با نوار زرد و دیگری با نوار سیاه و جمله‌ای هشدار دهنده کنار تابلوها نوشته شده است: عبور از خط زرد فجایع جبران‌ناپذیری در بر دارد...
در ایستگاه مترو، همیشه دلشوره‌ی آدم‌هایی را دارم که روی لبه‌ی سکو می‌ایستند. از قطار خبری نیست؛ بعضی‌ها آرام روی صندلی‌ها نشسته‌اند، بعضی‌ها سرشان به موبایل گرم است، عده‌ای وارد ایستگاه می‌شوند و عده‌ای به دنبال راه خروج‌اند و در نهایت، گروهی هم هستند که جای درهای ورود را نشان کرده‌اند و مقابل آن به انتظار قطار ایستاده‌اند؛ این‌ها مورد نظر ما هستند.
همین‌ها که گاهی از خط زرد می‌گذرند و در منتهی‌الیه سکو می‌ایستند و مدام سرک می‌کشند و هی تا نیمه‌ي بدنشان را خم می‌کنند تا ببیند قطار می‌آید یا نه؟
در بیش‌تر ایستگاه‌ها از جمله همین ایستگاهی که من در آن هستم، نشانگرهای ورود و خروج قطارها وجود دارد. من با مترو، به مدرسه می‌روم و دو ایستگاه، مسافر این قطارم و همیشه از روی همان نشانگرها متوجه می‌شوم که قطار در ایستگاه قبل توقف کرده است. اما ظاهراً کم‌تر کسی به این تابلوهای دیجیتال توجه دارد. برای همین ازدحام در مقابل سکوها هر لحظه بیش‌تر می‌شود.
این وضعیت در ساعت‌های اولیه‌ي صبح بیش‌تر به چشم می‌آید. گاهی احساس می‌کنی بعد از عبور قطار تعداد زیادی از مسافران در خطر سقوط قرار گرفته‌اند. همان‌ها که به دیوارهای آهنی قطار چسبیده‌اند و همدیگر را هُل می‌دهند.
اگر در این ساعت‌ها به ایستگاه مترو رفتید، لطفاً صدای بلندگو را بشنوید؛ بلند و گویاست: مسافران محترم لطفاً از خط زرد لبه‌ي سکو فاصله بگیرید و هنگام ورود به قطار و خروج از آن مراقب فاصله‌ي بين سکو و قطار باشيد.
ممکن است با قطار برخورد کنید و اگر زمانی که روی خط زرد ایستاده‌اید دچار ضعف و بی‌حالی شدید، سریع به محل دورتری بروید و بنشینید.
- چرا رنگ زرد؟
بالأخره سوار قطار مي‌شوم و همان موقع به رنگ زرد فکر می‌کنم، چرا زرد، رنگ هشدار است؟
بعد از كمي جست‌وجو، درمي‌يابم كه کارشناسان معتقدند رنگ‌ها از راه اعصاب چشم بر سیستم اعصاب مركزی انسان و سپس بر اندام‌های مختلف بدن به‌طور فیزیولوژیك تأثیر می‌گذارند و در نتیجه انسان در محیط‌های مختلف با دیدن و برخورد با رنگ‌ها عكس‌العمل‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهد.
زرد یکی از نورانی‌ترین رنگ‌هاست. این رنگ آسان‌ترین رنگ برای دیدن است و حتی اشخاصی که نسبت به رنگ‌های دیگر کوررنگی دارند، معمولاً می‌توانند رنگ زرد را تشخیص بدهند. زرد اولین رنگی است که چشم‌های انسان می‌تواند ببیندو از همه مهم‌تر، زرد نشانه‌ي توجه و علامت خطر است.
زرد رنگی است که توجه مخاطب را به خودش جلب می‌کند. به‌همین دلیل در چراغ راهنمایی از آن به‌عنوان دومین رنگ برای برانگیختن توجه استفاده می‌شود.
رنگ زرد، رنگي هشداردهنده است و برای احتیاط و هشدار نسبت به خطرهاي فیزیكی مانند لغزیدن، افتادن، سرخوردن و گیركردن بین دو وسیله و... از آن استفاده می‌شود.
نوارهای سیاهی هم که بعضی اوقات به رنگ زرد اضافه می‌شود، برای این است که هشدارهای ویژه‌ای را اعلام كند.