از برجستگي‌هاي ويژه اخلاقي او فروتني و دوري از تكبر و خودبرتربيني بود و اين نگرش فروتنانه از خود، تأثيري عميق برجان شاگردان مي‌گذاشت؛ تو گويي محك و ميزاني بود كه همواره خود را با آن بسنجند. مردم هميشه از خود سؤال مي‌كنند: چگونه با مردمان برخورد مي‌كنيم؟ با چهره‌اي گشاده يا با چهره‌اي دژم و اخم‌هاي فرو رفته؟ آيا در سلام بر مردمان پيشي مي‌گيريم؟چگونه راه مي‌رويم؟ متكبرانه و با گام‌هاي سنگين يا فروتنانه و با مهرباني و عطوفت؟! و جالب اينكه در اوصاف سعادتمندان و پارسايان، امام پارسايان آنان را به اين روش و مشي متواضعانه مي‌ستايد.آري مشي پرواپيشگان، فروتني و تواضع است و ما اگر اينگونه نباشيم از مرز تقوي گذشته‌ايم. راستي چگونه توقع داريم خداوند دست لطف بر ما بگستراند، درحالي‌كه شيوه متكبران و خودپسندان را اعمال مي‌كنيم. يكي از معيارهاي ارزشمندي آدمي، به نوع نگاه او به ديگران معطوف است.ما نبايد خود را برتر از ديگران ببينيم، كه مردمان از كوچك و بزرگ همه عيال خدايند و روزي و سرنوشتشان به‌دست اوست.
به‌راستي آيا خداوند اجازه مي‌دهد كه نسبت به بندگان او، و به‌ويژه محرومان و ناتوانان، نامهربانانه برخورد كنيم و از احترام و رفتار عاري از تكبر كوتاهي كنيم؟! و در حقيقت برخورد فروتنانه با مردم نشانه شخصيت و ارزش ماست. چنان كه امام علي(ع) فرمود: هيچ تباري برتر از فروتني نيست.جالب‌تر آنكه تواضع، گسترش نعمت‌هاي الهي را برايمان به ارمغان مي‌آورد و رابطه عميقي كه بين ما و خدايمان برقرار شده، امدادهاي الهي و الطاف پروردگار را فرارويمان مي‌نهد كه به فرموده امام، فروتني تكميل‌كننده نعمت‌ها‌ست.و زيباترين فروتني، فروتني ثروتمندان است در برابر نيازمندان؛چه لذت و نشاطي از اين بالاتر كه هركس آنگاه كه بر سفره خويش مي‌نشيند، ديگران را نيز كامياب و شاد تصور كند.امام كاظم(ع) فرمود: مؤمن با چيزي برتر از مواسات(يعني هرچيزي را براي ديگري بخواهد، آنگونه كه بر خود مي‌خواهد) نسبت به مؤمن، به خداوند نزديك نشده است، و اين، همان سخن خداي متعال است كه :«هرگز به نيكوكاري نخواهيد رسيد تا اينكه از آنچه دوست داريد، انفاق كنيد.»