دكتر سيدحسن هاشمي نوشت: چهارمین جلسه‌ی «بررسی آسیب‌های اجتماعی» در حضور رهبر معظم انقلاب برگزار شد و مسئولان برخی دستگاه‌ها که در حوزه‌ی آسیب‌های اجتماعی فعالیت دارند، گزارش کار خود را مطرح کردند. در اهمیت این نشست، همین بس که رهبری آن را مهمترین جلسه‌ی نظام خواندند و با دقت و صبورانه، ساعت‌ها برای آن وقت گذاشتند.
من گزارشی از فعالیت همکارانم در حوزه‌ی بهداشت و درمان حاشیه‌ی شهرها و نتایج بررسی‌هایی که در زمینه‌ی طلاق، اعتیاد و سلامت روان انجام شده، ارائه دادم.
رهبری نیز بیاناتی فرمودند که در این فرصت اندک تنها به دو مورد آنها اشاره می‌کنم؛ نخست این که ما به جای گزارش، باید اثر اقدامات دستگاه‌ها را در تغییر شاخص‌ها و کاستن از معضلات به طور ملموس ببینیم. و بعد؛ با اشاره‌ی مجدد به آسیب‌های اجتماعی به عنوان معضلی دردناک، فرمودند: این کاری است که هر کسی ایران را دوست دارد و یا حتی هر کسی که وجدان دارد، باید به آن اهتمام ورزد.
اما آن‌چه باعث مباهات بنده و همکارانم است این که ایشان تصریح کردند، دستگاهی که در حاشیه‌ی شهرها فعالیت داشته، وزارت‌بهداشت، درمان و آموزش پزشکی است.
اینجانب نیز در پایان صحبت‌هایم خطاب به ایشان عرض کردم علی‌رغم گزارش‌های مثبتی که در این جلسه ارائه شد، متأسفانه شرایط خوب نیست و نگرانی‌های جدّی در زمینه‌ی آسیب‌های اجتماعی و سلامت روان مردم وجود دارد. به دو نکته هم اشاره کردم.
ابتدا عرض کردم که من از موضع مسئولیتم باید در کنار درمان، بر پیشگیری هم تاکید داشته باشم؛ از این بابت لازم است به فقر که منشأ تمام آسیبهاست، بیشتر توجه کنیم و چون هزینه‌های درمان، یکی از مواردی است که طبقات ضعیف را به کام فقر می‌کشاند، باید طرح تحول را بیش از پیش دریابیم. طرحی بزرگ و خدمتی موثر که خودش به دلیل عدم حمایت‌های لازم، این روزها حال خوشی ندارد.
سپس ادامه دادم؛ مدّتی است عدّه‌ای فرهنگ شفافیت را به عمد با افشاگری یکی گرفتهاند و چنان در این مسیر می‌تازند که گویی شبکه‌های معاند دیگر نیازی به تولید محتوا علیه نظام و مسئولین آن ندارند؛ همین که نوشته برخی شبه رسانه‌ها و سخنان مطرح شده در بعضی تریبون‌های عمومی را بازنشر دهند، به هدف دست یافته‌اند. این نوع برخورد با مسائل کشور، باعث صدمات فراوان به سلامت روان جامعه می‌شود؛ مردم را به نظام بدبین می‌سازد و به عنوان مهمترین آسیب و بلکه خیانت، جوانان عزیزی را که سرمایه اصلی بالندگی انقلاب و کشورند، به آینده نا امید می کند. پس لازم است در این مورد نیز چاره‌ای عاجل اندیشید.
در پایان مقرر شد شش ماه بعد، دستگاه‌ها گزارش اقدامات خود را دوباره خدمت ایشان ارائه دهند.
امیدوارم با همدلی و همکاری تمام دستگاه‌ها، بتوانیم هر چه سریع‌تر این آسیب‌های دردناک اجتماعی را درمان کنیم.