من اين‌طور فكر نمي‌كنم. خيلي‌ها هستند كه در اين روزگار با سيلي صورت خود را سرخ نگه مي‌دارند، خيلي‌ها كه شايد در همسايگي ما هستند و هرروز آنها را مي‌بينيم، ولي از وضعيت زندگي‌شان چنان‌كه بايد باخبر نيستيم. انسان‌هاي شريفي كه آبروداري مي‌كنند و تلاش‌شان اين است كه به هر زحمتي كه هست چرخ سنگين زندگي را به حركت دربياورند.
مي‌دانم كه نهادها و ارگان‌هايي هستند كه وظيفه‌شان ياري رساندن به مردم است. اين را هم مي‌دانم كه برخي از اين نهادها تلاش‌شان را مي‌كنند، اما آيا اين كوشش‌ها كافي است؟ نگاهي به وضعيت زندگي اقشار مختلف جامعه نشان مي‌دهد كه اينگونه نيست. البته هستند اقليتي كه در رفاه كامل به‌سر مي‌برند و هيچ مشكل و مسئله مالي‌اي هم ندارند. اگر درآمدشان را از راه حلال به‌دست آورده‌اند كه خدا را شكر. ما كه بخيل نيستيم. اما اي‌كاش همه اقشار جامعه دغدغه مالي نداشتند.
كاش آن پدري كه 3فرزند دانشگاه آزادي در خانه دارد هم براي پرداخت شهريه فرزندانش مشكلي نداشت. براي كار خير مردم هميشه پيش‌قدم هستند. مردم براي افراد فقير و نيازمند از كمك و ياري رساندن مضايقه نمي‌كنند، ولي تا كجا و تا كي؟ چقدر مي‌شود از مرام و معرفت مردم مايه گذاشت؟ در اين ميان وظيفه نهادهاي ذيربط چيست؟ براي زدودن چهره كريه فقر از سيماي جامعه نياز به برنامه و نقشه راه داريم؛ برنامه‌اي كه بايد توسط كارشناسان تدوين و اجرا شود؛ بدون شعار و وعده‌هاي پوچ و توخالي. اگر عزم جدي وجود داشته باشد شايد بشود اميدوار بود به ديدن لبخند بر چهره‌هايي كه مدت‌هاست رنگ خوشي را به خود نديده‌اند.
- بازيگر سينما، تئاتر و تلويزيون