چند توپ پلاستیکی غول‌پیکر در فضای سبز خیابان افتاده بودند؛ قرمز و آبی و بزرگ، بدون کسی که پایش را روی توپ بگذارد و با دوستانش جر و بحث کند یا دروازه‌ای برای گل‌خوردن و بچه‌هایی خوشحال و خسته از گل‌كوچک در عصر یک روز تعطیل.
یاد عبارتی که چند وقت پیش در تلويزیون شنیده بودم، افتادم؛ «مبلمان شهری».
اما مبلمان شهری یعنی چه؟
مبلمان شهری به مجموعه‌ي وسیعی از وسایل، اشیا، دستگاه‌ها، نمادها، خرده‌بناها، فضاها و عناصری گفته می‌شود که در فضای شهر نصب شده‌اند و استفاده‌ي عمومی دارند.
مبلمان شهری، چهار جریان مهم زندگی را در شهر تنظیم می‌کند:
جابه‌جایی/ رفت‌و‌آمد/ گردش (حرکت)
توقف/ مکث/ استراحت/ آرامش (سکون)
بازی/ سرگرمی/ شوخی/ هیجان (تفریح)
عجله/ سردرگمی/ تنش (اضطراب)
صندلی‌ها و نیمکت‌ها، ایستگاه‌های اتوبوس، سطل‌های زباله، بیلبوردها و تابلوهای تبليغاتی، نمادهای شهری، نمای ساختمان‌ها ، وسایل بازی و...
مبلمان شهری معرف فرهنگ و هویت جامعه است. در واقع هویت ماست که به «ما» جهت می‌دهد و «من» را می‌سازد؛ منی که در آینده پزشک، معلم، کارمند، نانوا يا وکیل خواهد شد و یا حتی خبرنگار افتخاری دوچرخه!
خوشبختانه اخیراً مسئولان اداره‌ي شهرها در سراسر ایران به این موضوع توجه بیش‌تری مي‌کنند و هرروز در کنار بعضی کمبود ها شاهد اتفاق‌هاي خوب و زیبایی هم هستیم.
عكس و متن: محمد‌حسین نادعلی
خبرنگار جوان از خرم‌آباد