به گزارش مهر، محققان در یک مطالعه دریافتند افرادی که دچار ایست قلبی می‌شوند (به این معنی که ضربان قلب‌شان متوقف شده است)، اگر در طبقه‌های میانی یا فوقانی ساختمان‌های بلند باشند، نسبت به کسانی که در طبقه‌های پایین‌تر هستند، احتمال کمتری وجود دارد که زنده بمانند.
در طول دوره مطالعه پنج ساله انجام شده در کانادا، ۴.۲ درصد از بیمارانی که دچار ایست قلبی شده و در طبقه‌های اول تا سوم بودند، جان سالم به در بردند، در حالی که تنها ۲.۶ درصد از کسانی که در طبقه ۳ یا بالاتر ساکن بودند، زنده ماندند. از کسانی که بالاتر از طبقه ۱۶ بودند، کمتر از ۱ درصد زنده ماندند و در طبقه‌های بالاتر از ۲۵، هیچ کس زنده نمانده بود.
دکتر رابرت سیلورمن، استادیار پزشکی اورژانسی در دانشکده پزشکی هافسترا نورسول در نیویورک، که در مطالعه شرکت نداشت، با توجه به تحقیقات خود گفت که بیشترین تاخیر در رسیدن به بیماران، ایست قلبی معمولا در ساختمان‌های چند طبقه رخ داده است. موانع رسیدگی به موقع به بیمار شامل ارتفاع و پیچیدگی طرح ساختمان، قفل بودن درب لابی و عدم هر نوع همراهی است که می‌تواند حرکت به محل بیمار را تسهیل کند.
به گفته محققان، هر چه زودتر خدمات پزشکی و مراقبتی به یک بیمار ایست قلبی ارائه شود، شانس بیشتری برای زنده ماندن خواهد داشت.