هرچه آدم حرصش را كمتر كند احساس مثبت بيشتري نسبت به زندگي پيدا مي‌كند. آدم حريص هميشه احساس مي‌كند كه ندارد و يا كم دارد و هميشه در حال رقابت است. شما نگاه كنيد خانم‌هايي كه در مهماني‌ها دنبال چشم و هم‌چشمي هستند، مدام فكر و خيال دارند كه « او اين كار را كرد، پس من چه كار كنم! او فلان لباس را پوشيد من چه لباسي بپوشم! او چطور پذيرايي كرد و من چطور پذيرايي بكنم! » ببينيد براي يك مهماني چقدر فرد در تلاطم است، آخرش هم ته دلش راضي نيست. هر كاري مي‌كند باز هم احساس مي‌كند يك چيزي كم است.
در همين راستا پيامبر(ص) فرمودند: «بهترين زن، زني است كه وقتي شوهرش برايش يك چيزي مي‌گيرد او را سپاس گويد و از او تشكر كند و وقتي شوهرش چيزي ندارد كه براي او بگيرد از شوهرش راضي باشد». اين فرهنگ قناعت است. آدم در دنيا اگر خدا چيزي به او داد و وضع مالي‌اش خوب بود و شرايط مالي خوبي داشت سپاسگزار خالق باشد و اگر هم شرايط خوب مالي نداشت راضي باشد. اعصابش را خرد نكند. بي‌خوابي نكشد. فكر نكند كه دنيا به آخرش رسيده است.ما بعضي اوقات بدجور هم و غم دنيا وجودمان را مي‌گيرد. بايد بدانيم كه دغدغه‌هاي دنيا تمام‌شدني نيست.
يكي از دعاهاي خوب اين است كه خدايا هم و غم ما را دنيا قرار مده. آيت‌الله مظاهري تعبير زيبايي دارند كه برخي زندگي‌شان خرجي است و برخي زندگي‌شان برجي. اينهايي كه زندگي‌شان برجي است يعني اينكه دنبال خرج نيستند بلكه دنبال تجمل‌گرايي و چشم و هم چشمي‌ها هستند. اينها زندگي‌شان پر از دردسر است. ولي اگر زندگي آدم در حد خرجش باشد، زندگي بي‌غل و غش و بي‌دردسري هم خواهد داشت. از طرف ديگر قناعت موجب خوشي در زندگي مشترك است زيرا در نهج‌البلاغه آمده است: هر كس به مقدار كفايت، قناعت كند، آسايش مي‌يابد و براي خويش زمينه گشايش فراهم مي‌كند.