طولي نكشيد كه خانواده او متوجه شد و به معراج شهدا مراجعه كرد. عذرخواهي كردند كه اشتباه شده است. اما در كمال ناباوري، خانواده شهيد گفتند: اشتباه نشده؛ اين خواست شهيد ما بوده است. فردا شهادت امام‌رضا(ع) است و رسم شهيد ما در زمان حياتش، هميشه اينچنين بود كه در ايام شهادت علي‌بن‌موسي‌الرضا(ع) هرجاي ايران كه بود خودش را به مشهد مي‌رساند. حالا هم كه شهيد شده باز به نذر و عهد خود عمل كرده است.
نظير اين ماجرا، در سال‌هاي دفاع‌مقدس و پس از آن بارها گزارش شده است. اما واقعيت ماجرا چيست؟ چطور مي‌شود كسي كه از دنيا رفته است در عالم دنيا مداخله و يا تصرف كند؟
اگرچه انسان از 2 عنصر جسم و روح تشكيل شده، اما حقيقت آدمي، همان روح است كه از طريق خداوند در جسم او دميده مي‌شود؛ «و نفخت فيه من روحي». جسم هر آدميزاد، به روح خود كمك مي‌كند تا در دنيا به انجام افعال و اعمال بپردازد. حقيقت مرگ نيز از همين زاويه قابل‌تحليل است. هر وقت كه مجال آدمي در زمين خاكي به انتها مي‌رسد، خداوند از طريق فرشته مرگ (عزرائيل)، روح را از بدن خاكي جدا كرده و به عالم برزخ منتقل مي‌كند. حال بسته به ميزان پاكي يا آلودگي اين روح، ميزان گشايش يا سختي او در عالم برزخ تعيين شده و در درگاه محاسبه الهي قرار مي‌گيرد.
به انسان‌ها توصيه شده است در طول زندگي مادي خود، حواس‌شان به روح‌شان باشد و بيش از اندازه، روح را گرفتار احتياجات زميني جسم نكنند. عملا از جسم خود براي بندگي خدا بهره بگيرند، نه آنكه روح خود را در بند جسم قرار دهند. آنان كه زياد مي‌خوابند، مي‌خورند و حرف مي‌زنند، روح خود را به اسارت جسم درمي‌آورند. در نتيجه روح، چالاكي و چابكي خود را براي انجام كارهاي خوب از دست داده و زمينگير تنبلي‌ها و تن آسايي‌هاي جسم مي‌شود. «شهيد» كسي است كه عظمت روح خود را شناخته و در زمان زندگي زميني‌اش، روح را از اسارت جسم آزاد كرده است. در نتيجه پس از شهادت هم به واسطه روح بلند خود مي‌تواند صاحب تأثير باشد و حتي حاجت زيارت‌كنندگان خود را برآورده كند؛ اين تفسيري است از اين واقعيت كه: «شهيدان زنده اند».