بعد از مدتي كه اين احساسات فروكش مي‌كند و از عيوب و نقص‌هاي يكديگر آگاه مي‌شويم. خيال مي‌كنيم در انتخاب همسر دچار اشتباه شده‌ايم و ديگر احساس خوشبختي نمي‌كنيم؛ خصوصا اگر براي اصلاح عيوب يكديگر به ناسازگاري، انتقادهاي تند، بي‌توجهي و... متوسل شويم. درحالي‌كه قرآن هدف اصلي از زندگي مشترك را رسيدن به آرامش معرفي مي‌كند. عشق و لذت و همچنين اصلاح و رشد، در سايه آرامش به‌دست مي‌آيد، به همين دليل همسران پيش از هر انتقاد و خواسته‌اي بايد آرامش همديگر را حفظ‌كرده و محيط خانواده را امن و آرام نگه‌دارند.
مرد خانه وارد منزل شده و متوجه گرسنگي طولاني‌‌مدت همسرش مي‌شود. از بانو سؤال مي‌كند: چرا مرا مطلع نكردي تا از خارج منزل غذا تهيه كنم؟ بانو مي‌فرمايد: علي جان! شرم دارم شما را به‌خاطر آنچه نسبت به آن توانايي نداري به زحمت اندازم! يعني خواسته حقي دارم اما نمي‌خواهم آرامش را از شما بگيرم. اگر از همان شروع زندگي مشترك واقع‌نگر باشيم و نيازهاي‌مان را در حد توانايي همسر مطرح كنيم، علاوه بر چشيدن زندگي با طعم عسل، از وقوع بسياري از بزهكاري‌ها در جامعه جلوگيري خواهيم كرد.
بايد بدانيم تنها در چنين محيط آرامي، مي‌توانيم با محبت و مهرورزي عيوب و نقص‌هاي يكديگر را اصلاح كنيم. به تعبير دقيق‌تر، همسران همسفرند تا همديگر را بهشتي كنند كه به تعبير مولا علي(ع)، كامل‌ترين مصداق آن، همسر گرامي او فاطمه زهرا سلام‌الله عليهما است؛ «نِعْمَ العَوْن علي طاعةِ‌الله!/ بهترين همسفر در مسير بندگي خدا». يكي ديگر از نتايج سازگاري و مراقبت از آرامش، تجربه‌كردن عشق پاك و لذت حقيقي از شريك زندگي است. حضرت علي(ع) سوگند ياد مي‌كند كه در تمام مدت زندگي مشترك با حضرت زهرا(س)، هيچ‌گاه همسرش او را آزرده‌خاطر نكرد و به همين دليل «هروقت به او مي‌نگريستم غم‌هاي دنيا از دلم زدوده مي‌شد.»