ماه رجب امسال با تمام زيبايي‌هايش، با ولادت اميرالمومنين(ع)، ايام اعتكاف و دعاي پرمحتواي هر روزش، خيلي سريع در حال سپري شدن است. همان دعاي«يا مَن اَرجوه...» كه معارف بالايي دربردارد و در آن صفاتي براي خداوند ذكر شده است كه بايد در بندگان خدا هم متجلي شود.
مثلا اين دعا به ما مي‌گويد همانگونه كه به خداوند در هر خيري اميد مي‌رود، ما بندگان هم بايد چنان شناخته شويم كه هر وقت حرف كاري پسنديده مطرح شد، نام ما به نيكي ياد شود؛ به‌گونه‌اي كه هنگام جمع‌آوري كمك هزينه ازدواج و جمع‌آوري جهيزيه يا براي وساطت به‌منظور ترميم پيوندهاي گسسته شده، يا استفاده از اعتبار و آبرو براي حل مشكلات سايرين و... سخني به ميان آمد، روي دست خير ما حساب ويژه باز كنند؛ دعايي كه مي‌آموزد چون خداوند، هنگام خشم نيز پناه و مأمن باشيم، نه آنكه هنگام خشم، آتش غضب ما حتي خانواده و نزديكانمان را هم بسوزاند. ما نيز بايد چون خداوند باشيم كه نه‌تنها عملي را بي‌پاداش نمي‌گذارد، بلكه در مقابل عملي اندك، بهايي بسيار ارزاني مي‌دارد.
چقدر پسنديده است كه هر كس در خانه ما را براي حاجتي بزند حاجتش را برآوريم و چه پسنديده‌تر آنكه قبل از آنكه كسي حاجتش را درخواست كند، ما نيازش را مرتفع‌سازيم. به راستي دعاي ماه رجب به خوبي به ما مي‌آموزد كه هميشه نبايد منتظر ماند شخصي نيازش را نزدمان مطرح كند، بلكه قبل از اينكه دست نيازش به سوي ما دراز شود بايد تشخيص بدهيم چه مشكلي در زندگي آشنايان ما وجود دارد.چه بسا افرادي كه به سبب حفظ آبرو و كرامت‌شان حاضر به دراز كردن دستشان به سوي ما نيستند.حتي از اين دعا مي‌آموزيم احسان و نيكوكاري را منحصر به آشنايان نكنيم و غريبه‌ها را هم مورد رحمت قرار دهيم.
دعاي ماه رجب صفاتي از اوصاف الهي را مي‌نماياند كه وجود آن در هر انساني امكان‌‌پذير است، حالا ممكن است درجه آن شدت و ضعف هم داشته باشد، اما حتي وجود آن صفات حتي به‌صورت خفيف، منشأ بركات بسياري براي جامعه است.