به گزارش مهر، استاد گروه منابع آب و هیدرولوژی محیط زیست دانشگاه ملبورن که برای همکاری با ستاد احیای دریاچه ارومیه به ایران آمده گفت: منابع آبی ایران در میانه‌های دهه نود میلادی کم شده و در استرالیا نیز همزمان این اتفاق رخ داده است.
جان لنگفورد افزود: ایران و استرالیا اگرچه در دو نیمکره شمالی و جنوبی هستند اما از نظر عرض جغرافیایی شباهت دارند. هر دوی ما اقلیم خشکی داریم که رو به خشک‌تر شدن نیز هست و با چالش‌های مشابهی دست و پنجه نرم می‌کنیم.
وی با تأکید بر این که ایران و استرالیا باید تجربیاتشان را در این زمینه به اشتراک بگذارند گفت: البته این کار ساده نیست. باید ابتدا همدیگر را خوب بشناسیم. دانشمندان ما باید به ایران بیایند و دانشمندان ایرانی از استرالیا بازدید کنند.
استاد دانشگاه ملبورن اذعان کرد: طی چند روزی که در ایران بودم شما واقعاً متخصصان خیلی خوبی از نظر علمی پرورش داده‌اید اما ابعاد مشکل به راستی بزرگ است. دو کشور باید دانشجو رد و بدل کنند و همدیگر را عمیقاً بشناسیم و مشکل را با یکدیگر حل کنیم.
لنگفورد تصریح کرد: نباید بگذاریم آبیاری کشاورزی توسعه پیدا کند و باید توسعه اراضی زیر کشت را متوقف کنیم.
مثال‌های زیادی در دنیا پیش روی ماست. چینی‌ها در اوایل دهه ۹۰ یک رودخانه را به کلی خشک کردند. در استرالیا دریاچه ماری دارلینگ را داشتیم که اصلاحاتی برای آن انجام دادیم و در آمریکا نیز رودخانه کلرادو و تالاب‌هایشان با مشکل رو به رو شد. این‌ها را تجربه کرده‌ایم و یاد گرفته‌ایم که باید جلوی توسعه اراضی کشاورزی را بگیریم و گرنه حقابه محیط زیست روز به روز کم‌تر خواهد شد.
وی در پاسخ به پرسشی درباره راه‌حل رویارویی با تغییر اقلیم گفت: ما چاره‌ای جز سازگاری نداریم. باید با تغییر اقلیم سازگار شویم. باید بهره‌وری مصرف آب را بالا ببریم و بازده آبیاری را افزایش دهیم.
استاد گروه منابع آب و هیدرولوژی محیط زیست دانشگاه ملبورن با ذکر مثالی از استرالیا گفت: طی ۳۰ سال گذشته در حوزه دریاچه ماری دارلینگ اتفاقات زیادی افتاده است. قیمت‌گذاری آب تغییرات اساسی کرده و در کشاورزی و حتی مصرف آب شهری نیز شاهد تغییر جدی هستیم. سیفون‌های دستشویی ما قبلاً ۱۱ لیتر آب می‌گرفت و الان این عدد به کم‌تر از چهار لیتر رسیده است.
لنگفورد تاکید کرد: شبکه توزیع آب نیز باید روزآمد شود و الان قدیمی است. در شبکه توزیع آب قدیمی در کانال‌های اصلی هفتاد درصد بازده وجود داشت و سی درصد آب هدر می‌رفت. از میزان آب باقی‌مانده که به مزارع می‌رسید نیز تلفات سی درصدی داشتیم. یعنی مجموعاً حدود نیمی از آب از بین می‌رفت و بنابر این باید در سیستم توزیع آب بازنگری کنیم. زمان آبیاری هم باید حتماً بازبینی شود.
وی تصریح کرد: ما رو به روز آب نگه‌داری شده پشت سدها را کم‌تر می‌کنیم. در استرالیا سدسازی در دهه ۸۰ تمام شد و ۴۰ سال است که دیگر سدی نمی‌سازیم.