آنها پی در پی نظرات مختلفی را منتشر می‌کنند که در آنها به خشونت بی‌حد و حصر فیلم‌های این زمانه اشاره شده است؛ مسئله‌ای که بیش از همه، بنیان خانواده‌ها را به خطر می‌اندازد و نسلی را پرورش می‌دهد که از خون و خونریزی بیزار نیست. شبکه سی‌بی‌اس در گزارشی که یک سال تمام روی آن کار کرده، به سراغ افراد مشهور جهان رفته است و از آنها پرسیده که ترجیح می‌دهند چه فیلمی را با خانواده‌هایشان ببینند؛ گزارشی که بعضی از اطلاعات آن، از گفت‌وگو با سیاستمدارها، هنرمندان، ثروتمندان و... بیرون کشیده شده است. اما جالب‌ترین نکته این است که بیشتر فیلم‌های محبوب این افراد، مربوط به دهه‌های گذشته میلادی است. در اینجا بخشی از این گزارش را می‌خوانید:
برادپیت و مستر بین
برادپیت یکی از طرفداران فیلم‌های مستربین است. او تمام اپیزودهای این شخصیت را تماشا کرده و آن را بهترین گزینه برای تماشا در کنار خانواده می‌داند.
پیت می‌گوید: «تعطیلات آقای بین یکی از خنده‌دارترین فیلم‌هایی است که من در طی یکی دوسال اخیر دیده‌ام. به‌نظرم این فیلم‌ها به خانواده‌ها می‌آموزند که چگونه با هم مهربان باشند».
کیم جونگ ایل و فیلم‌های کلاسیک
رهبر کره‌شمالی مرد مرموزی است. تحریم‌ها و ممنوعیت‌ها مانع از این شده که کسی اطلاع درستی از اوضاع مملکت او داشته باشد و برای همین همه‌چیز در آن کشور حالت رازآمیز دارد.
فراری‌ها از کره‌شمالی از خشونت بی‌حد و حصر او حرف می‌زنند اما همان‌طور که دختر و خواهر همسر کیم جونگ ایل گفته‌اند، او آرشیو کم‌نظیری از فیلم‌های سینمایی دارد.
در کاخ او در پیونگ یانگ، ایل بیش از 20 هزار فیلم را در اتاقی نگهداری می‌کند که در میان آنها فیلم‌هایی با بازی الیزابت تایلور، بیش از بقیه است.
فیلم «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد» محبوب‌ترین فیلم کیم جونگ ایل است. با این حال او عادت دارد در کنار خانواده‌اش تنها فیلم‌های والت‌دیزنی را ببیند؛ آثاری نظیر «سفید برفی»، «هفت کوتوله»، «میکی ماوس» و... . ضمنا باید ایل را جزو طرفداران پروپاقرص یانگوم هم
به حساب آورد. به این ترتیب می‌توانید مطمئن باشید که هیچ آدم مشهوری دنبال فیلم‌های اکشن و پر از خشونت نیست؛ همه آنها ترجیح می‌دهند در کنار خانواده‌شان آرامش را تجربه کنند؛ حسی که افراد خانواده را به هم نزدیک کند.
اسپیلبرگ و فیلم‌هایش
برای یک کارگردان مشهور، انتخاب فیلمی برای تماشا در کنار خانواده کار ساده‌ای نیست. اسپیلبرگ می‌گوید: «خب، من فیلم‌هایی ساخته‌ام که بچه‌هایم هم از تماشایشان لذت ببرند و خودم هم با آنها همراه شوم. این فقط درباره «ET» صادق نیست؛ فیلم‌هایی مثل «هوش مصنوعی» یا حتی «پارک ژوراسیک» هم می‌تواند برای خانواده‌ها دلچسب باشد؛ اگرچه گاهی خشونت و تلخی هم در آنها دیده می‌شود اما همه می‌دانند که اینها واقعی نیستند و همین هم دلهره صحنه‌شان را جذاب می‌کند».
با این همه او ترجیح می‌دهد اگر خانواده‌اش حوصله داشته باشند، «اودیسه فضایی» ساخته استنلی کوبریک را با هم تماشا کنند و اگر هم می‌خواهند غذای روحیه بگیرند، حتما فیلمی از هیچکاک ببینند؛ فیلم‌هایی نظیر «سرگیجه»، «پنجره عقبی» و حتی «بدنام»؛ «اینها حال همه را خوب می‌کنند چون خودشان محکوم‌کننده خشونت هستند».
مایکل جردن و هری پاتر
شاید یک بسکتبالیست ترجیح بدهد که فیلم‌های ورزشی ببیند و بیشتر دنبال آثار اکشن باشد اما این موضوع در مورد مایکل جردن بسکتبالیست صدق نمی‌کند؛ او عاشق هری پاتر است و ماجراهای جادوگر نوجوان عینکی را دنبال می‌کند؛ «بچه‌های من علاقه زیادی به قصه‌های رولینگ دارند، من هم وقتی یکی دو تا از فیلم‌های هری پاتر را دیدم عاشقشان شدم برای همین هم گزینه من تماشای فیلم‌های هری‌پاتر است.
این فیلم‌ها ذهن بچه‌ها را باز می‌کند و پدر و مادرها هم همیشه خیالشان راحت است که اثر پر از خشونتی نشان بچه‌ها نداده‌اند».
پل استر و قرمز
پل استر – نویسنده کتاب‌هایی نظیر «مون پالاس»، «شب پیشگویی» و «کتاب اوهام» - هم یک فیلم‌بین حرفه‌ای است که فهرست بلندبالایی برای تماشا در اختیار دارد. او بیش از هر چیز دوستدار فیلم‌های صامت است.
استر می‌گوید: «تماشای باستر کیتون، چارلی چاپلین و آن سادگی و جدیت و تیزهوشی‌شان واقعا می‌تواند روحیه خانواده‌ها را خوب کند. بچه‌های من زمانی که کودک بودند، عاشق این فیلم‌ها بودند. هنوز هم ترجیح می‌دهم یکی از این فیلم‌ها را کنار خانواده ببینم تا اینکه در سینما برای هیولاها جیغ بکشم». اگرچه پل استر از عشاق فیلم «قرمز» ساخته کیشلوفسکی هم به حساب می‌آید اما آن را جزو فیلم‌های انفرادی می‌داند؛ اثری که روی خود او تاثیر گذاشته است.
ژاک شیراک و تعطیلات آقای الوت
رئیس‌جمهور سابق فرانسه، تنها مرد سیاست نیست؛ او یکی از علاقه‌مندان به سینما به حساب می‌آید که فیلم‌های مختلف آمریکایی و اروپایی را می‌بیند. اما او در میان همه آنها، ترجیح می‌دهد که در کنار خانواده‌اش فیلم کمدی ببیند. «تعطیلات آقای الوت» ساخته ژاک تاتی ـ فیلمساز فرانسوی ـ است که اتفاقا جزو فیلم‌های مشهور این کشور هم محسوب می‌شود.
شیراک می‌گوید که دیدن مسیو الوت با آن ساده‌دلی‌اش واقعا تماشایی است. «تعطیلات آقای الوت» قصه مردی است که مثل فرانسوی‌های دیگر تصمیم می‌گیرد با ماشین پر سر و صدایش به تعطیلات برود؛ اما او آرامش همه ساکنین هتل را برهم می‌زند، ماشین‌ها را خراب می‌کند و حتی نمی‌تواند با دختری که دوستش دارد، خداحافظی کند. فیلم دارای طنز سیاهی است درباره زندگی مردم بورژوای فرانسه که طاقت بچگی یک مرد بزرگ را ندارند. شاید شیراک هم می‌خواسته این سادگی را در سیاست نشان بدهد، اما خب، آنجا دیگر ساحل مدیترانه نیست که مثل آقای الوت سر و صدا کند.
شیراک می‌گوید خانواده‌اش می‌دانند او عاشق این فیلم است و معمولا هر سال یک بار این فیلم را می‌بینند؛ شیراک معتقد است«همه چیز خشن شده؛ حتی فیلم‌های کمدی هم پر از زد و خورد است». این مرد، حالا وقت دارد بارها تعطیلات آقای الوت را ببیند.
بیل گیتس و آوای موسیقی
ثروتمندترین مرد دنیا و صاحب کمپانی مایکروسافت، علاقه‌ای به دیدن فیلم‌های پر از جلوه‌های ویژه ندارد. او می‌گوید دوست دارد فیلمی را در کنار خانواده‌اش ببیند که همه را خوشحال کند.
برای همین هم گزینه‌اش فیلم «آوای موسیقی» است؛ اثری با بازی جولی اندروز که سال‌ها جزء فیلم‌های محبوب موزیکال بوده است.
قصه «آوای موسیقی» (که در ایران با عنوان «اشک‌ها و لبخندها» ترجمه شده) درباره پرستار بچه‌ای است که وارد خانه مرد پولداری می‌شود و به‌رغم سختگیری‌های صاحبخانه، رابطه خوبی با بچه‌ها برقرار می‌کند.
گیتس می‌گوید: «این فیلم هیچ لحظه تلخ و بدی ندارد و دقیقا همان چیزی است که بعد از کار روزانه می‌تواند همه افراد خانواده را دور هم جمع کند و همه هم از بودن در کنار یکدیگر لذت ببرند».
«آوای موسیقی» گزینه‌ای است که بیش از هر چیز، روحیه بیل گیتس را نشان می‌دهد.