با اين توصيف اگر فضاي مجازي از نظر دين اسلام، بدون حكم و تكليف رها شده باشد، به‌معناي غفلت خداوند از اين نياز مهم خواهد بود! حال آنكه مي‌دانيم غفلت از جانب خداوند محال است.
برخي امور منحصر مي‌شود به زندگي واقعي، مثل نماز و روزه و حج و خمس. بعضي ديگر قابل‌تسري به فضاي مجازي است، مثل زكات و جهاد كه اگر آن را در معناي وسيع‌تري لحاظ كنيم، قابل بررسي در فضاي مجازي خواهد بود؛ مثلا زكات علم، ترويج و آموزش آن است و يا جهاد علمي و تبليغي براي روشنگري و ترويج معارف و ارزش‌ها، كه زكات و جهاد را وارد عرصه فضاي مجازي مي‌كند.
واجب فراموش شده‌اي كه انجام آن در فضاي مجازي، تنوع و سهولت بيشتري نسبت به زندگي حقيقي دارد، امر به معروف(خوبي ها) و نهي‌ازمنكر (بدي‌ها) است. اما چگونه مي‌توان در فضاي مجازي، امربه‌معروف و نهي از منكر كرد؟ پاسخ به اين سؤال با توجه به نوع و شرايط متفاوت است. اگر بخواهيم اين كار را در محيط پايگاه‌هاي اينترنتي(سايت) انجام دهيم، صرف بازديد از يك سايت ارزشي مي‌تواند امر به معروف باشد؛ چراكه هر قدر تعداد بازديد بيشتر شود، انگيزه مديران سايت و نويسندگانش را بيشتر مي‌كند و البته نقطه مقابل آن هم صادق است.
در شبكه‌هاي اجتماعي مثل اينستاگرام ابزاري به نام «لايك» تعبيه شده كه استفاده از آن بيانگر رضايت مخاطب از مطالب منتشر شده است. استفاده مناسب از «لايك» مصداقي از امر به معروف است. پس بايد دقت شود كه هر مطلبي را نبايد «لايك» كرد.
امر به معروف مصاديق ديگري نيز دارد كه مثلا مي‌توان از به اشتراك‌گذاري مطالب مناسب ياد كرد. با نظر دادن و يا همان «كامنت» گذاشتن براي مطالب ارسال شده نيز به سادگي و بدون خجالت و ترس از خسارت مالي، جاني و حيثيتي مي‌شود امر به معروف و نهي از منكر كرد!مسدود كردن (بلاك) يا گزارش دادن (ريپورت) اشخاص، صفحات و كانال‌هايي كه مطالب ضد‌ارزشي و نامناسب را ترويج مي‌كنند، نوع ديگري از امر به معروف و نهي از منكر است كه در اكثر محيط‌هاي مجازي نظير تلگرام، اينستاگرام، وبلاگ‌ها و... قابل استفاده است.