برخي از شواهد تاريخي نشان مي‌دهد كه اين مردم در منطقه در دوران سلطنت آراكان در برمه (ميانمار كنوني) در اين منطقه زندگي مي‌كردند و از اين روي قدمت آنها بيش از هزار سال است. بر اين اساس اين مورخان آنها را بومي اين منطقه مي‌دانند. گروه ديگري از مورخان ادعا می‌کنند که آنها مهاجرانی هستند که بیشتر طی دوره حکومت بریتانیا در برمه از بنگلادش به میانمار مهاجرت كرند و بخش ديگري از آنها پس از استقلال برمه در سال ۱۹۴۸ و جنگ آزادیبخش بنگلادش در سال ۱۹۷۱ وارد اين كشور شدند.
بخش دیگری از مردم روهینگیا در بنگلادش، پاکستان، عربستان سعودی، تایلند، مالزی، اندونزی یا اروپا و استرالیا زندگی می‌کنند. اینان بازماندگان تجار و جهانگردان عرب و بنگلادشی هستند و فرهنگ، زبان (ايندوژرمن) و هویتی خاص دارند. مذهب مردم روهینگیا اسلام سنی با عناصری از تصوف است.
سازمان ملل اين اقليت قومي را از جمله ستم‌ديده‌ترين گروه‌هاي قومي جهان مي‌داند. دولت ميانمار فرصت‌های آموزشی را برای آنها بسیار محدود کرده و تحصیل در مدارس اسلامی محلی تنها گزینه آموزشی آنهاست.
بیشتر جمعیت یک میلیون و صد هزار نفری روهینگیا كه حدود 4 درصد جمعيت ميانمار را تشكيل مي‌دهند از حق شهروندی محرومند و در شرایطی مشابه با آپارتاید زندگی می‌کنند. بسیاری از آنان در کمپ‌های پناهندگان در نزدیکی مرز بنگلادش زندگی می‌کنند. بیش از ۱۴۰ هزار نفر از آنها به دنبال درگیری با قوم بودایی «راخینه» در سال ۲۰۱۲ به مناطق دیگر آواره شده‌اند.
دولت میانمار اقلیت مسلمان روهینگیا را به عنوان مهاجران غیرقانونی که از بنگلادش وارد شده‌اند تلقی می‌کند. دولت بنگلادش نیز درقبال «مهاجران غیر قانونی» سیاست بسیار سرسختانه‌ای دارد و از ورود آنها جلوگیری می‌کند.