محسن روشني، كارشناس شركت كنترل كيفيت هواي تهران دراين باره گفت: طي مطالعه انجام شده روي 1863نفر با ميانگين سني 68سال مشخص شده كه آلاينده‌هاي ناشي از ترافيك مانند دي اكسيد نيتروژن(NO2)، موجب كاهش كيفيت خواب مي‌شوند؛ به اين ترتيب كه با اندازه‌گيري زمان طي شده در بستر و زماني كه شخص در خواب به سر مي‌برد، مشخص شد كه آلايندگي مذكور موجب افزايش زمان بيداري در بستر مي‌شود.
بنا به‌نظر مارتا بيلينگز، مدرس و استاد پزشكي دانشگاه واشنگتن، اين مطالعه نشان مي‌دهد كه سطح بالاي آلودگي هوا نه‌تنها بر بيماري قلبي و ريه تأثير مي‌گذارد، بلكه بر كيفيت خواب نيز مؤثر است. اين اثر احتمالا به اين خاطر است كه آلودگي هوا موجب تحريك، تورم و گرفتگي قسمت فوقاني دستگاه تنفسي شده و همچنين ممكن است بر سيستم مركزي عصبي و مغز كه الگوهاي تنفسي و خواب را كنترل مي‌كنند، تأثيرگذار باشد.
وي تصريح كرد: 88درصد از افرادي كه در اين مطالعه شركت داشتند، داراي خواب با كيفيت پايين بودند و 11درصد نيز حدود 60دقيقه در زماني كه در بستر بودند، بيدار مي‌ماندند. علاوه بر اين، افرادي كه بيش از 5سال در مناطق با ميزان بالاي NO2 زندگي مي‌كنند، 60درصد بيش از كساني كه در مناطق با ميزان NO2پايين سكونت دارند، دچار خواب با كيفيت پايين هستند. 50درصد افرادي كه با غلظت‌هاي زياد ذرات معلق ريز (PM2.5) مواجه هستند نيز از خواب با كيفيت محروم هستند.
قرار گرفتن در معرض آلودگي هوا با مرگ‌ومير به‌علت مشكلات قلب و عروق، عوارض ريوي ازجمله آسم، بيماري مزمن انسداد ريه و عفونت‌هاي قسمت پايين دستگاه تنفسي و احتمال بروز وقفه‌هاي تنفسي در خواب، در ارتباط است. محروميت از خواب مي‌تواند باعث اختلال در قضاوت، افسردگي، مشكلات قلبي، چاقي و كاهش شديد در سلامت عمومي فرد شود. دانشمندان مجري اين مطالعه بر اين باور هستند كه بهبود كيفيت هوا راهي براي ارتقاي كيفيت و سلامت خواب است و احتمالا منجر به كاهش نابرابري‌هاي بهداشتي خواهد شد.