براساس گزارش CNN، اين فضانوردان براي مدت‌هايي متفاوت در فضا اقامت داشتند و تصاوير به دست آمده از MRI نشان داد مغز اكثر فضانورداني كه از اقامت‌هاي طولاني در فضا به زمين باز مي‌گشتند، دچار تغيير مي‌شود.
به گفته محققان دانشگاه كاروليناي جنوبي، به نظر مي‌آيد اين تغييرات بيشتر در مايع مغزي نخاعي رخ داده و مغز درون جمجمه به سمت بالا كشيده مي‌شود. درواقع متناسب با طول ماموريت فضايي، مايع مغزي نخاعي مغز را فشرده مي‌سازد و فضاي موجود ميان مناطق مختلف مغزي را كوچكتر مي‌سازد.
مايع مغزي-نخاعي مغز را در بر گرفته و به حفظ عملكرد عادي مغز كمك مي‌كند و بروز اختلال در تعادل اين مايع مي‌تواند عملكرد شناختي مغز را مختل كند.
به گفته محققان اين احتمال وجود دارد كه تغيير مغز و انبساط بافت مغزي به فشرده‌شدن ساختارهاي وريدي مجاور بافت در بالاي مغز شود. و به احتمال زياد اين روند جريان مغزي نخاعي و خون را در مغز مختل خواهد ساخت.
فضانوردان با ورود به خلاء تغيير جرياني را در بدن احساس مي‌كنند كه باعث وارونه شدن برخي از عملكرد‌هاي بدن خواهد شد. اگرچه انطباق با شرايط خلاء چندان به طول نمي‌انجامد، اما طي روزهاي بعدي به واسطه كج‌شدن 12 تا 20 درجه‌اي طبيعي سر به سمت پايين مسائل ديگري از جمله گيج شدن بروز پيدا مي‌كنند.
با ورود به خلاء، مايعات بدن حركت از بخش‌هايي پايني بدن به بالا را آغاز مي‌كنند و اندام‌هاي تعادلي و گوش داخلي بلافاصله حس مي‌كنند جاذبه‌اي براي پايين كشيدن آنها وجود ندارد. اين پديده اختلالي مشهور به سندروم پاي پرنده در ميان فضانوردان ايجاد مي‌كند، صورت‌هاي آنها به واسطه متراكم شدن مايعات پف كرده و پاهاي آنها لاغر مي‌شود. همچنين ميزان عطش آنها كاهش پيدا مي‌كند، حس چشايي آنها كاهش پيدا كرده و آبريزش بيني پيدا مي‌كنند. فضازدگي اختلال ديگري است كه تقريبا 79 درصد از فضانوردان طي 24 تا 48 ساعت اول حضورشان در خلاء به آن مبتلا مي‌شوند، اشتهاي خود را از دست داده و احساس سرگيجه و تهوع دارند.
از ميان 34 فضانوردي كه در اين پژوهش حضور داشتند، شامل 28 مرد و 6 زن، 18 نفر از آنها در ماموريت‌هاي فضايي طولاني مدت حضور داشتند ،16 نفر در سفرهاي كوتاه‌مدت. ميانگين طولاني‌ترين سفرها 165 روز و ميانگين كوتاهترين سفرها 13 روز بود.
در 17 نفر از 18 فضانوردي كه براي مدتي طولاني در فضا اقامت داشتند، پديده باريك‌شدن شيار مياني مغز مشاهده شد. اين رويداد تنها در ميان سه نفر از فضانورداني كه براي كوتاه‌مدت در خلاء اقامت داشتند ديده مي‌شد. شيار مياني بخشي حياتي براي جداسازي دو نيمه حركتي و حسي مغز از يكديگر است.
تغيير بالاروندگي مغز در 12 نفر از فضانورداني كه اقامت طولاني داشتند مشاهده شد اما اين رويداد در هيچ‌يك از فضانورداني كه براي مدتي كوتاه در خلاء بودند وجود نداشت. سه نفر از فضانوردان طولاني‌مدت نيز به اختلالات بينايي و فشار ميان‌جمجمه‌اي يا VIIP مبتلا شدند.