و سن و سالشان نیز به آنها اجازه گشت و گذار و معاشرت با دیگران را نمی‌دهد.
براساس گزارش نيويورك‌تايمز، اين تنهايي بدون عواقب نيست، و دانشمندان ثابت كرده‌اند تنهايي براي سلامت انسان مضر است. براي مثال در پژوهشي محققان دريافتند تنهايي مي‌تواند ميزان استرس را در بدن انسان افزايش داده و به بيماري قلبي، ديابت و زوال عقل منجر شود. تحقيقي ديگر نشان داد افراد تنها 50 درصد بيشتر از ديگران در معرض مرگ زودهنگام قرار دارند.
اما درحالي كه تصور عموم بر اين است كه افراد سالمند تنهاتر هستند، محققان دانشگاه بيرگهام يانگ در يوتاي آمريكا دريافته‌اند نوجوانان و جوانان بيشتر در معرض تهديد تنهايي قرار دارند. به بياني ديگر، تنهايي در اين دو دوره سني به اوج خود مي‌رسد.
محققان با بررسي 70 مطالعه علمي دريافتند احتمال ابتلا به بيماري‌هاي مرتبط به تنهايي براي افرادي كه زير 65 سال سن دارند بيشتر از افرادي است كه بالاي 65 سال سن دارند. همچنين گزارش پروژه ملي سالمندي، سلامت و زندگي اجتماعي نشان مي‌دهد تنها 30 درصد از سالمندان معمولا با حس تنهايي دست به گريبانند.
به گفته محققان نبايد تنها سالمندان را زير ذره‌بين تحقيقات تاثير تنهايي و انزواي اجتماعي بر سلامت قرار داد و كل دوره‌هاي سني بايد مورد بررسي قرار گيرند. درصورتي كه ارتباطات اجتماعي را يكي از نيازهاي بنيادين انساني در نظر بگيريم، ديگر نمي‌توان خطرهاي انزواي اجتماعي را حتي براي افرادي كه خود را تنها نمي‌دانند،ناديده گرفت.
تنها بودن و تنها ماندن دو موضوع متفاوت هستند. اگرچه شايد به نظر برسد كه سالمندان تنها هستند، اما اين به آن معني نيست كه از تنهايي خود ناشادند. درواقع افراد زماني احساس تنهايي مي‌كنند كه در ميان جمعي بزرگ باشند و عجيب‌تر آنكه بسياري از افراد تنها ازدواج كرده‌اند.
به گفته محققان مجرد بودن خود خطري بزرگ است،اما تمامي ازدواج‌ها موفق نيستند و بايد كيفيت روابط را نيز در كنار كميت آنها در نظر گرفت.