به گزارش خبرگزاری مهر، دکتر مرتضی نخعی امرودی، جراح شانه و آرنج در ارتباط با بیماری آرنج تنیس بازان، اظهار داشت: این بیماری بیشتر افراد جوانی را گرفتار می‌کند که کار زیاد با دست انجام می‌دهند، همچون کارمندان، افرادی که منشی یا تایپیست هستند و یا کار دفتری طولانی انجام می‌دهند، افرادی که بار جابجا میکنند و یا زیاد ورزش میکنند.
وی افزود: علائم بیماری آرنج تنیس بازان، درد در قسمت بیرونی آرنج است که گاهی به سمت پایین تا وسط ساعد، و یا به سمت بالا تا وسط بازو انتشار می‌یابد. اغلب شدت درد کم است ولی گاهی شدید می‌شود به طوری که فرد نمی‌تواند کارهای روزانه خود را انجام دهد.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران، ادامه داد: علت این بیماری حرکات مکرر مچ دست و انگشتان دست بوده و راه‌کار پیشگیری و مقابله با آن این است که فرد حرکات پشت سر هم با دست را کمتر انجام دهد و ورزشهای سنگین و تکراری با دست را کاهش دهد. تشخیص این بیماری با شرح حال و معاینه ساده انجام می‌شود، ابتدا نیازی به عکس نداریم و ام آر آی نیز اصلا لازم نمیشود.
این جراح شانه و آرنج عنوان کرد: درمان این بیماری به این صورت است که ابتدا فرد باید سعی کند حرکات مکرر دست را کاهش دهد، به طور مثال نوشتن یا تایپ را کمتر انجام دهد؛ فیزیوتراپی نیز برای برطرف کردن التهاب عضلات مبتلا توصیه می‌شود.
این متخصص ارتوپدی گفت: استفاده از آرنج بند مخصوص نیز توصیه می‌شود که این آرنج بند در همه داروخانه ها قابل تهیه بوده و قیمت آن نیز مناسب است. طرز بستن آرنج بند بسیار حائز اهمیت بوده و به هیچ عنوان نباید روی نقطه دردناک را بست، بلکه باید حدود ۲ سانتیمتر پایینتر از نقطه دردناک بسته شود و شب‌ها نیازی به بستن این وسیله نیست.
نخعی امرودی گفت: استفاده از مسکن‌های خوراکی و مالیدنی هم جزو درمان این بیماری هستند. اصولاً مسکن‌های خوراکی عوارض معده بر جای می‌گذارند، لذا مسکن‌های موضعی مثل انواع ژلهای مسکن بیشتر توصیه میگردند که روزی دو یا سه مرتبه در محل مالیده میشوند.
وی خاطرنشان کرد: پس از آن اگر بیمار بهبود نیافت، میتوان از تزریق موضعی کورتون استفاده کرد که تا سه نوبت تزریق کورتون برای این بیماری جایز است، ولی باید توجه داشت که کورتون می‌تواند عوارضی همچون تغییر رنگ بصورت رنگ پریدگی پوست در محل تزریق ایجاد کند که البته خیلی نادر بوده و اغلب طی یکی دو سال برگشت‌پذیر است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران، خاطرنشان کرد: اگر همه این درمانها درست انجام شوند در ۹۰ درصد بیماران بهبودی رخ می دهد. در صورتی که پس از انجام همه این مراحل بهبودی حاصل نشد، درمان جراحی توصیه می‌شود که مدت زمان این عمل جراحی خیلی کوتاه است. باید توجه داشت که در نود درصد افراد این مشکل با روش‌های غیر جراحی بهبود می‌یابد و به جراحی نیازی نیست