میدان کوچکی که میان جمعیت ایجاد می‌شد محل هنرنمایی بندبازها و آکروبات‌بازها بود؛ یکی از سرگرم‌کننده‌ترین تفریحات تهرانی‌ها که حتی حاضر بودند برایش بلیت تهیه کنند. آکروبات‌بازها برای خودشان رده‌بندی‌هایی داشتند. گروه‌های بزرگ‌تر و حرفه‌ای‌تر در محل‌های خاص برای تهرانی‌ها نمایش اجرا می‌کردند و لازمه تماشای هنرنمایی آنها تهیه بلیت بود.
اما گروه‌های کوچک‌تر که کمی تازه کارتر بودند و هنوز اسم و رسمی برای خودشان نداشتند مثل معرکه‌گیرها در کوچه‌های تنگ و ترش شهر گشت می‌زدند و برای خودشان مشتری جور می‌کردند. گروه‌های آکروبات معمولاً 3 نفره بودند. یکی تنومند و درشت‌اندام که چابکی چندانی نداشت اما زور بازویش در بلند کردن و روی هوا نگهداشتن نفرات چابک‌تر گروه دیدنی بود و 2نفر دیگر که شامل یک نوجوان و پسربچه‌ای فرز بود.
حرکات نمایشی آکروبات‌بازها تنوع زیادی داشت تا برای سرگرم کردن جماعت حاضر حسابی کارگر بیفتد. پشتک و واروهای متوالی پسربچه چابک روی زمین خاکی کوچه و از همه مهم‌تر ایستادنش روی چوبی که به شکل عمودی به کمربند مرد تنومند متصل بود حسابی تهرانی‌ها را میخکوب نمایش می‌کرد. گروه‌های آکروباتی که اسم در می‌کردند پایشان به مجالس عروسی تهرانی‌ها هم باز می‌شد تا مهمان‌های عروسی شاهد برنامه‌های مهیج و حرکات نمایشی آنها باشند.