این آمار در سال 1394 منتشر شده و هنوز به‌عنوان مرجع پژوهش‌های مختلف مورد استناد قرار می‌گیرد. اگر حتی به اندازه یک‌درصد از این زباله تر را غذاها تشکیل دهند، هر روز حدود 70 هزار‌کیلوگرم معادل 250 هزار پرس غذا دور ریخته می‌شود. بر اساس مشاهدات و بررسی‌هایی که به‌عنوان مددکار اجتماعی و عضو کمپین «شهر بدون گرسنه» انجام داده‌ام، بیشترین دورریز و هدررفت غذا در مراکز اداری و سازمانی صورت می‌گیرد و خانه‌های مسکونی در رده دوم قرار دارند.
در بیمارستان‌‌ها و دانشگاه‌ها هم به دلیل ویژگی‌های جمعیتی این اماکن و نداشتن سیستم مناسب سفارش و توزیع غذا، روزانه مقادیر زیادی غذا دور ریخته می‌شود. متأسفانه برای پیشگیری از این اسراف‌های بزرگ یا برگرداندن غذاهای دورریز به چرخه مصرف‌ساز و کاری طراحی نشده است. بسیاری از مسئولان دلیل این مسئله را نهادینه‌نشدن فرهنگ پرهیز از اسراف مطرح می‌کنند، اما زمینه پذیرش موضوع وجود دارد و کافی است برنامه‌ریزی کنیم.
البته در چند سال اخیر جمعیت‌های مردمی و گروه‌های داوطلب زیادی شکل گرفتند تا با رساندن مواد غذایی قابل استفاده به نیازمندان، برای اصلاح این پدیده غلط قدمی بردارند، ولی این مهم از توان و ظرفیت شهروندان خارج است و جز با همکاری مسئولان شهری و کشوری میسر نمی‌شود. آثار بازگرداندن مواد غذایی دورریز به چرخه مصرف در مزایای فرهنگی و کاهش آسیب‌های اجتماعی خلاصه نمی‌شود و منافع مادی آن نیز قابل توجه است.
بر اساس محاسباتی که انجام داده‌ایم با صرف 30 میلیون تومان هزینه ماهانه می‌توان سرمایه‌های هدررفته زیادی را احیا کرد. با این اقدام در کنار پیش‌بینی سازوکاری برای محدود شدن حجم دورریز غذا در مراکز مختلف به‌ویژه نهادهای اداری، آموزشی و سازمانی، در بازگشت سرمایه‌های کشور تحولی بزرگ ایجاد می‌شود.