این افراد علاوه بر این که ممکن است با پیشنهادهای خود نماینده را وسوسه کنند، قطعاً دنیا و آخرت انسان را نیز به باد می‌دهند. از این رو تأکید دارم که نباید کاندیدای حضور در خانه ملت شد و خود را در معرض آرا قرار داد مگر آن که انسان به صورت نسبی اطمینان پیدا کند که می‌تواند در دوره نمایندگی از این‌گونه آفات دور بماند.
باید این نکته را یادآور شد که در مجلس شورای اسلامی هر نماینده یک رأی بیشتر ندارد و حتی اگر بهترین طرح‌ها و محکم‌ترین دلیل‌ها را نیز ارائه کند، مشخص نیست که سخنانش منتج به رأی بالا و منجر به قانون شود. بنابراین نمی‌توان خود یا دیگران را این‌گونه فریب داد که با حضور من در مجلس اثرات و خیرات زیادی به مردم خواهد رسید.
شاید تنها چیزی که در اظهارات انتخاباتی می‌توان بر آن تکیه کرد، این باشد که «من تمام توانایی خود را به‌کار می‌گیرم تا آنچه شما نیاز دارید و مطالبه می‌کنید و به صلاح شما و مملکت است، دنبال کنم؛ اما این که موفق شوم و آن را به تصویب مجلس برسانم را نمی‌دانم.»
نکته دیگر این است که مردم به نتایج کار مجلس توجه دارند و اگر نتایج نامطلوب بود، آن را به پای همه نمایندگان می‌گذارند، گرچه آن نماینده موافق چنین نتیجه‌ای نباشد. به هر حال نمایندگی، قرار دادن «خود» در معرض افکار عمومی است و این مردم هستند که مصوبات مجلس را به پای همه نمایندگان می‌گذارند.
بنابراین کسانی که پا به عرصه انتخابات می‌گذارند، باید احتمال برخورد نامناسب مردم با خود را، قوی بدانند و آمادگی شنیدن اعتراضات آنان را داشته باشند. اما این سؤال نیز وجود دارد که آیا یک چنین جایگاهی می‌طلبد که انسان به خاطر آن به تخریب دیگران اقدام کند؟ و یا کاری انجام دهد که رقیب او در افکار عمومی شخصیت وی را سرکوب یا به وی تهمت وارد کند؟ آیا چنین جایگاهی ارزش آن را دارد که انسان بدون تأکید بر شایستگی‌های خود و با تأکید بر ناشایستگی دیگران بخواهد وارد مجلس شود؟!
قطعاً اخلاق انتخاباتی در یک فضای سالم انتخاباتی اقتضا می‌کند هر کاندیدا و هواداران او امتیازات مثبت خود و کاندیدای خود را بیان کنند و هیچ‌گونه وعده دست‌نیافتنی ندهند.
باید این نکته را نیز یادآور شد که مسائل اجرایی جامعه در اختیار دولت است و تنها قانونگذاری و نظارت بر آن در اختیار نمایندگان است؛ لذا نباید انتظارات مردم را نسبت به جایگاه مجلس و نمایندگان بالا برد، چرا که نمایندگان توان پاسخگویی به این انتظارات افزون شده را ندارند.
هر کس قصد حضور در خانه ملت را دارد، باید برای خدا گام در این عرصه بگذارد و چنانچه توانست با رأی مردم وارد مجلس شود، زمینه ارتباط خود را با موکلانش در طول دوره نمایندگی فراهم کند تا بتواند درد دل آنها را شنیده و در تصمیم‌گیری‌ها مد نظر قرار دهد و برخی مشکلات آنها را حل کند که البته نباید از این مسأله دریغ شود.
* نماینده تهران و سخنگوی جامعه روحانیت مبارز