سکته مغزی (stroke)هنگامی رخ میدهد که یک لخته خونی باعث انسداد شریان خون‌رسان به مغز می‌شود (سکته مغزی ایسکمیک) یا یک رگ خونی مغز پاره و خونرسانی به بخشی از مغز متوقف می‌شود (سکته مغزی هموراژیک).
در عرض چند دقیقه پس از این حادثه سلول‌های مغز شروع به مردن می‌کنند.
سکته مغزی ناقص (mini-strokes) یا "حملات گذرای کاهش خونرسانی به مغز" هنگامی رخ میدهد که جریان خون به مغز به طور موقت مختل می‌شود. در این حالت آسیب دائمی به سلول‌های مغزی وارد نمی‌شود و علائم عصبی در کمتر از 24 ساعت برطرف می‌شود.
علائم سکته مغزی اینها هستند:
- بی‌حسی با ضعف صورت، دست یا پا (به خصوص در یک طرف بدن).
- اغتشاش شعور ناگهانی، اشکال در صحبت کردن یا درک گفتار.
- اشکال ناگهانی در بینایی در یک یا دو چشم.
- اشکال ناگهانی در راه‌رفتن، سرگیجه یا از دست رفتن تعادل یا هماهنگی عضلات.
- سردرد شدید ناگهانی بدون علت مشخص.
در برخی از افراد این علائم حاصل از سکته مغزی به طور کامل بهبود پیدا می‌کند، اما در بیش از دوسوم بازماندگان مقداری ناتوانی باقی خواهد ماند.
عوامل خطرساز برای سکته مغزی شامل سن بالا، فشار خون بالا ، سابقه قبلی سکته مغزی، دیابت، کلسترول بالا، سیگار کشیدن، فیبریلاسیون دهلیزی (یک نوع اختلال ریتم قلب)، میگرنی که با اورا (علائم حسی قبل از شروع میگرن) همراه است و گرایش به لخته‌شدن خون می‌شود.
در درمان سکته مغزی در برخی موارد از داروهای حل‌کننده لخته می‌شود، اما به طور کلی درمان آن بر اساس مراقبت‌های حمایتی (فیزیوتراپی و کاردرمانی) و پیشگیری ثانوی با داروهای ضد پلاکتی مانند آسپیرین و دی‌پیریدامول برای جلوگیری از لخته‌شدن مجدد خون در رگهای مغز، کنترل فشار خون، داروهای استاتینی کاهنده کلسترول و در برخی از بیماران داروهای ضدانعقاد خون است.